Huwelijk op Gili Air & naar Honeymoon-eiland Meno

Huwelijksfeest op Gili Air, daarna naar Honeymoon-eiland Meno

Maar Mam en Mem jullie hebben niets gemist, want het was niet ons huwelijk en op Gili Meno hebben we alleen maar gerelaxt op een paradijselijk eiland.

Ik zal eerst teruggaan naar zaterdag 14 juni. Die ochtend namen we een taxi naar de havenplaats Bangsal. Dat klinkt luxe, maar Nynke had nog last van haar voet (koraalwond) en kon zo lekker achterin met haar been gestrekt zitten. Daarnaast bleek het nog goedkoper te zijn dan reizen met een pauper toeristenbusje. In Bangsal bleek de veerboot naar Gili Meno (het eiland van de 3 gili's waar we het liefst heen wilden gaan) al vertrokken. Na een tijdje wachten op het strand zaten we op de veerboot naar Gili Air. Het bootje zat helemaal vol met toeristen, locals en voorraden eten en drinken. Op Gili Air hebben we Joyce en Terry nog 10 minuutjes kunnen zien voordat zij teruggingen naar Bali. Op het strand kwamen we Nan, een local, tegen die wel een leuke budget bungalow in het dorp wist. Er was alleen 1 nadeel: op een veldje pal naast ons hutje zou er die avond en huwelijksfeest georganiseerd worden, maar we waren wel meteen uitgenodigd. Ook later die middag toen we Nan weer tegenkwamen nodigde hij ons weer uit voor het feest. We moesten nu echt wel komen, maar het leek ons ook erg interessant.
Die avond was er eerst een bijeenkomst voor de mannen. Ook de bruidegom was hierbij aanwezig. Er werd gebeden (denk ik, want ik hoorde wel erg vaak Allah voorbij komen) en daarna gegeten. Ook wij kregen boorden vol met lekkernijen: aga-aga pudding, cake en verschillende zoete gerechten gemaakt van rijst. Toen we niets meer opkonden kregen we ook nog 2 zakken mee naar huis. Maar eerst was het feest voor de gasten, want de bruid en bruidegom waren er niet bij. Ook een deel van de familie niet, want die waren al aan het koken voor de lunch morgen. Daar hebben we nog een kijkje genomen. We moesten de volgende dag terugkomen om het eten te proeven. Op het veldje zat inmiddels een lokale band klaar. Pal voor hen zaten 8 jongetjes op de grond. Bij het horen van de eerste klanken van de muziek sprongen ze op en gingen als gekken dansen. Het zag er erg grappig uit. Na ruim een half uur moesten ze stoppen, hoewel ze dat helemaal nog niet wilden. Nu was het de beurt aan de volwassenen. Er was een professionele traditionele danseres uitgenodigd. Zij wees in het publiek een man aan die met haar de verleidingsdans moest doen. Zo hebben we ruim 20 totaal verschillende dansen gezien. Het was een leuke avond.
De volgende dag hadden we de lekkere hapjes van de avond ervoor als ontbijt. Om 9 uur zouden we weer op het huwelijksfeest zijn. Daar moesten we eerst met de vrouwen mee-eten. Vervolgens zijn we met Nan de bruidegom (zijn neef) gaan ophalen in de bungalow achter de onze. Hij zag er nerveus uit. Samen zijn we naar de tent gelopen waar even later zijn bruid ook aankwam. Na het huwelijk kregen nu de mannen te eten. En ook wij kregen een rijsttafel. Daarna hebben we nog even met de opa gesproken en is iedereen weer naar huis gegaan. Het was erg interessant om dit mee te maken.

Na 3 nachten op Gili Air hebben we de ochtendboot naar Gili Meno genomen. Het was maar 20 minuutjes varen. Vanaf de "haven" (je komt aan op het strand) zijn we langs het strand naar het noorden van het eiland gelopen. Daar hebben we eerst in Ryan Cafe gegeten al liggend op kussens onder een rietendak met uitzicht op azuurblauw zeewater. De daarop volgende dagen hebben we hier nog regelmatig gegeten, want het was een relaxte gezellige plek. Iets verderop vonden we een houten hutje op het strand. Vanuit de hangmat op de veranda hadden we zicht op zonsopgang en -ondergang. Af en toe kwam er iemand langs met ijs, ananassen, lokale lekkernijen of een massage op het ligbed op het strand. Daar maakten we dankbaar gebruik van. We zaten op een afgelgen plek en waren te lui om naar het centrum van het eiland te lopen. Dat hebben we eigenlijk alleen de eerste middag gedaan en woensdagavond. We hadden Dan en Ang ontmoet die in eht restaurant werkten. Zij nodigden ons uit om samen met hen in het dorp de wedstrijd Belanda-Australia te kijken. Netals met Oudjaarsavond moesten we tot middernacht wachten. Dat was best een opgave, want normaal worden we rond 6 uur wakker van het licht en gaan we om 9 a 10 uur slapen. Nu moesten we in de maneschijn een half uur lopen naar een warung waar normaal alleen de locals komen. Ik zei dat ik ook voor Australia was en kon netals de locals 5 keer juichen. Gelukkig voor Nynke heeft Oranje uiteindelijk met 3-2 gewonnen, waarna we moe maar voldaan naar ons hutje zijn gesjokt.
In totaal zijn we 5 nachten op Meno blijven hangen. Het is net een paradijs. Maar ook daar zijn nadelen. Er is geen zoetwater op het eiland. Uit de douche komt zoutwater. Heerlijk verfrissend, maar nadat je het zweet eraft gedouched hebt, blijft er een dun laag je zout over. De schone handoeken waren ook "zoutig", dus kleren wassen was ook niet echt een optie. Gelukkig hebben we er een heerlijke tijd gehad.
Met Ang hebben we nog een snorkeltrip rond het einald gemaakt. We hebben mooi koraal gezien en schildpadden! Als ze onder water zwemmen is het net een vogel die zweeft in de lucht. Prachtig om te zien! Alleen jammer dat een aantal andere snorkelaars de schildpadden vastpakten en op het koraal gingen staan. Later die middag zijn Nynke en ik teruggegaan naar de mooiste plek en hebben daar nog een uurtje gesnorkeld.
Zondag 22 juni hebben we met pijn in ons hart ons heerlijke hutje op het strand verlaten. Het bleek niet zo'n goede dag te zijn om te reizen. Heel veel locals gingen netals wij terug naar Bali. Op weg naar Lembar op Lombok was het erg druk en de veerboot nar Padangbai (Bali) was overvol. Alle stoelen waren bezet. Er was nog een klein vies plekje op de grond op het bovendek. Ik kon niet met zekerheid zeggen of ik viezer van de grond zou worden of de grond viezer van mij, dus ik ben er maar gaan zitten.

Na 1 nachtje op Bali hebben we een lange reis dwars over Bali naar Java gemaakt. Eerst met de bemo naar Denpassar en vervolgens met een busje naar de haven. Daar lagen verschillende veeboten. Het was niet duidelijk welke als eerste zou vertrekken. Als enige blanken op de boot werden er weer veel (stiekeme) foto's van ons gemaakt. Doordat er "file" op zee was (we lagen met 6 boten op een plaatsje aan de kade te wachten) kwamen we in het donker aan in Ketapang. Gelukkig vonden we redelijk snel een hotel.
Ook de volgende dag hebben we lang gereisd. Onderweg zagen we nog wat apen langs de kant van de weg en een aantal vulkanen. In Probolinggo werden we bij een touroperator afgezet. Die kon ons wel naar Bromo brengen, ar daar hadden we helemaal geen zin in. Dus hebben we een taxi naar een hotel genomen. 's Nachts kon ik niet slapen . Dan is het altijd leuk als je Uruguay van Italia kunt zien winnen.
De volgende ochtend hebben we een tijd zitten wachten totdat er genoeg pasagiers waren om naar het plaatsje Cemoro Lawang te gaan. Het was een mooie rit door de bergen. Door de vele vulkanen is de grond hier erg vruchtbaar en worden er vele soorten groente verbouwd. Ook is de temperatuur er lekker koel. Gelukkig had ik onderin mijn backpack nog een lange broek en fleece vest.
De volgende dag zijn we van de berg af gelopen. In oude krater ligt een enorme stoffige vlakte met daarin een aantal nieuwe vulkanen. De oude krater vormt een ring van groene bergen rond de grijze vlakte. We zijn naar de vulkaan Bromo gelopen en hebben deze beklommen. Er is een stenen trap, maar op ruim 2.000 meter hoogte blijft het een hele klus om boven te komen. Uit de krater komt regelmatig stoom. Gelukkig stond de wind vandaag de goede kant op, zodat het niet al te veel stonk. Vanaf de top had je een prachtig uitzicht over de vlakte, andere vulkanen en de krater in. Op de terugweg zijn we over oude lavastromen teruggelopen.
De volgende ochtend moesten we om 3 uur op. Per jeep zijn we naar een uitkijkpunt gereden. Het was erg donker en druk. Na een tijdje begon de hemel op te lichten. Het was een schitterend gezicht. Toen het ligt over de vlakte begon te schijnen werd de vulkaan Bromo langzaam zichtbaar. Op de achtergrond konden we ook de Semeru vulkaan zien. Het was een geweldig plaatje. Vooral toen de bergen een kort moment roodkleurden. Volgens de Indonesiers de mooiste zonsopgang ter wereld, maar dat heb ik wel op meer plekken op de wereld gehoord tijdens onze reizen.

Terug in Probolinggo liepen er een aantal mannen om ons heen het busstation in. Zij konden ons de juiste bus wijzen. Dat hadden we echt niet nodig, want het is super goed aangegeven. Toen we in de bus zaten, kwamen diezelfde mannen naar ons toe. We moesten 35.000 per persoon betalen. Ik zei dat we pas betaalden als de locals op de bus dat ook deden. Dat was volgens hen niet de bedoeling. Als we niet meteen betaalden moesten we een andere bus nemen. We bleven gewoon zitten in de bus die al begon te rijden. De mannen werden nu een beetje zenuwachtig. Ik eerlijk gezegd ook wel een beetje, want ze werden een beetje agressiever. Ze bleven zeuren dat we meteen moesten betalen of de bus uit moesten. We beleven gewoon rustig ontkennen. Toen de bus het station uit was zijn ze uiteindelijk uitgestapt. Aan de echte kaartjesverkoper hebben we de juiste prijs van 14.000 pp betaald. Na een paar uur in een hete bus meosten we nog een satdbus naar het centrum van Surabaya nemen. Met de fietstaxi zijn we uiteindelijk naar een hotel gegaan. Dat was nog best eng, want ze fietsten gewoon aan de verkeerde kant van de weg. Somige auto's konden ons maar net ontwijken.
De volgende dag voelde ik me niet lekker en lag ik veel op bed. Ik was moe omdat ik weer niet had kunnen slapen (maar wel voetbal kunnen kijken). Het werd wel een gezellige dag, want zelfs na ruim 11 maanden samen reizen kunnen Nynke en ik erg gezellig praten over van alles en nogwat.
Zondag was alles opeens anders. Een nieuwe maand was aangebroken: ramadan. Overdag waren de straten uitgestorven. Gelukkig konden we nog een eetstalletje vinden die overdag open was. Het stalletje was verpakt in zeil en andere doeken, zodat vanaf buiten niet te zien was dat er mensen zaten te eten en drinken. Tegen 5 uur 'smiddags hoorde ik een imam ratelen en meteen daarna trok een oud vrouwtje een beker drinken open en dronk deze snel leeg. Ook op andere plekken in de staat hoorde je mensen eten en drinken. Het verkeer werd ook meteen drukker. 's Avonds hebben we ook nog op verschillende plekken vuurwerk gezien. Er hing een gezelligge sfeer in de stad.
's Avonds om 23 uur hebben we in de lobby van ons hotel Oranje-Meksiko gekeken. Dat was gezellig met 5 mensen die in het hotel werken. Een van die Indonesiers ging 10 minuten voor het einde aan de andere kant van de lobby op een matje op de vloer slapen. Ik zei dat hij dat beter niet moest doen. Ik voorspelde dat Oranje de achterstand nog zou ombuigen in een 2-1 overwinning. Ik zei ook nog Huntelaar, maar toen dat echt gebeurde lag hij al te pitten.

Afgelopen maandag zijn we met de bus van Surabaya naar Jepara gegaan. Het was een lange rit. Naast muziekanten (de een beter dan de ander) kwamen er ook veel verkoers in de bus. Zij hielden eten en drinken onder de neuzen van de Indonesiers die niets mochten eten of drinken. Ze kochten niets en bleven stoicijns voor zich uitkijken. Tijdens de schemering hoorden we het teken van de imam dat er weer gegeten mocht worden. Direct pakte iedere passagier uit zijn tas eten en drinken. Ze waren goed voorbereid. Helaas mochten ze ook weer in de bus roken. Kort erna hebben we nog een tussenstop gemaakt bij de eerste de beste eetstalletjes. Met nog 2 andere bussen stopten we gewoon midden op de weg. Maar dat maakte niet zo veel uit, iedereen was toch aan het eten.
Even later had men in de bus een discussie waar ze ons moesten afzetten; pal voor de deur van een leuk hotel. Daar zijn we nu (dinsdag) nog steeds. Uitrusten en wachten op de boot die morgen pas gaat. We gaan op zoek naar een leuk plekje op een eilandje ergens in de Java zee. Wordt vervolgt...


Op internet staan weer foto's van Lombok, Gili en Jawa:
www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl

Het is alweer juli en eind deze maand komen we alweer terug naar Nederland. Het jaartje is alweer bijna voorbij...

Ciao, Nynke & Steven