Aangekomen op het bij SAE LAO

Vandaag een bericht vanuit het dorpje Nathong, bij Vang Vieng. Dit is de plek waar we een tijdje vrijwilligerswerk gaan doen. Hier hebben we geen internet. Ook onze verslagen zullen wat korter worden, dus dat scheelt vast lezen voor jullie! (-:


22 september
Steven was met zijn verslag vanuit Hat Sa gestopt bij de rit naar Phongsali. In Phongsali kwamen we terrecht in een gezellig guesthouse. We hadden vanuit ons guesthouse een mooi uitzicht over de bergen rondom Phongsali. Op zondag was alles dicht in Phongsali. Het oude centrum was niet gesloten en erg mooi. Volgens de reisgids zou het moeten zijn alsof je in de middeleeuwen rondliep. Maar ook de mensen in Phongsali willen vooruitgang, dus dat beeld klopte niet helemaal meer. Dan zie je bijvoorbeeld een oud huisje, maar wel met satelliettelevisie, een motor en een mobieltje.

23 september
Op maandag hebben we als ontbijt heerlijke noedelsoep op de markt. Daarna zijn we gauw naar een schooltje gegeven waar ze Engelse les gaven. In ons guesthouse stond er dat ze daar vrijwilligers nodig hadden om Engelse les te geven. Dit kon ook voor een paar dagen. In het schooltje ontmoeten we Mwoah (zo heette hij, echt waar!). In het schooltje geeft Mwoah Engelse en Chinese les aan kinderen en jongeren t/m een jaartje of 28. De lessen bleken alleen ’s avonds te zijn en hij vond het fijn als we kwamen assisteren. Mwoah had vooral hulp nodig bij het oefenen van de goede uitspraak, want dat is het lastigst en het belangrijkst voor de kinderen.

’s Avonds werden we gelijk in het diepe gegooid. We mochten een soort vraaggesprek voeren.
Dat ging ongeveer zo:

Steven: Hello, I am Steven. What is your name?
Nynke: My name is Nynke
Steven: How old are you?
Nynke: I am 26 years old.

Na een tijdje mochten ze zelf de uitspraak gaan oefenen met de kinderen, maar dit ging de ene keer beter dan de andere keer. Het is extra lastig voor de Laotiaanse kinderen om de teksten te lezen, omdat ze in Laos een alfabet hebben dat een beetje vergelijkbaar is met Chinees. Voor ons is het in elk geval onleesbaar.
Het leukst vond ik eigenlijk het contact met de kinderen en hun enthousiasme om nieuwe dingen te leren. Na twee lessen van anderhalf uur was het 20.00 uur. Mwoah had ons uitgenodigd om samen met hem te gaan fonduen. Het was het een mix van fonduen en barbecueën en erg lekker! Vervolgens liepen we door het donker weer terug naar het centrum. In Phongsali is het erg donker, want ze hebben geen werkende straatverlichting. Dat komt omdat het een wat minder ontwikkeld gebied is.

24 september
Op dinsdag zijn we naar DE toeristische attractie van Phongsali gegaan. Dit is een pagode die bovenop een berg staat. Een pagode is een soort heilige plek met meestal een boedhha erbij. Het was een zware wandeling langs een pad van traptreden. Onderweg zag ik een slang liggen ,maar hij bleek redelijk levenloos te zijn. Maar ik was wel bang!
Steven wilde eigenlijk nog naar een theefabriek gaan, maar het pad was slecht en vol bloedzuigers. Dus gingen we terug langs een ander pad dat veel mooier was. Met heel veel vlinders en mooie natuur. Voordat we weer gingen lesgeven hebben we even een hapje gegeten. Want de dag ervoor hadden we heel erg honger rond 20.00 uur. De eerste les heb ik aan me laten voorbij gaan. Het was heel grappig. In het guesthouse hoorde ik ze met z’n allen zeggen: “Hello, I am Steven”. Daarna wilde ik foto’s gaan nemen van Steven, voor het schoolbord. Maar de elektriciteit deed het niet. In plaats ben ik met een aantal heel serieuze studenten gaan praten. Dat was erg grappig en interessant. Ze vroegen bijvoorbeeld hoe het eten was de avond ervoor en een andere Engelse leraar vroeg het woord voor zaklamp. De tweede les stond ik het grootste deel van de tijd in mijn eentje voor een groep jongens. Echt een superleuke ervaring als die kinderen dan ook nog goed naar je luisteren!

25 september
We vonden het jammer om weg te gaan uit Pongsali, maar we keken er ook naar uit om naar het vrijwilligersproject SAE LAO te gaan. Dus namen we de bus naar Oudomxai. Het was een aftandse bus met gelukkig weinig mensen en bagage. Oudomxai was echt een saai en niet zo leuk stadje. Steven wilde er gevoelsmatig echt heel graag weg. Maar anders moesten we heel lang op de bus wachten.

26 september
Op de 26e hadden we wel zo’n beetje genoeg van het reizen in de bus. Hoewel we van te voren wisten dat het drie dagen reizen was naar SAE LAO. Dus namen we in Oudomxai de VIP bus naar Luang Prabang. De bus leek een beetje misplaatst tussen alle oude bussen. De bus was niet echt goed toegerust voor de slechte weg. Toch zaten we heel relaxt, maar het ergste moest nog komen. We stonden een tijdje in de file en na een korte wandeling bleek dat er een vrachtwagen in de modder vaststond. Een kraan trok de vrachtwagen eruit en hup! De volgende twee vrachtwagens zaten in de modder. Ook die werden eruit getrokken en uiteindelijk brachten andere vrachtwagens stenen om een nieuwe weg te maken. Uiteindelijk hebben we drie uur gewacht in het dorpje. Hoewel ik het een leuk dorpje vond, waarin we terecht waren gekomen. Alle vrouwen zaten te weven onder hun huis en ze maakten werkelijk de meest moeilijke motieven.

Door het oponthoud kwamen we laat aan in Luang Prabang, maar wilden nog wel even wat van de stad zien. We liepen naar de nachtmarkt waar je goedkoop kon eten en waar heel veel souvenirs verkocht werden. Het was wel even gezellig om ook weer eens met andere reizigers te praten. En weer even lekker internetten, want dat was ook lang geleden.

27 september
Op vrijdag zijn we van Luang Prabang naar Vang Vieng gereisd. Dit was een relatief korte rit, omdat we alleen een minibusje konden krijgen. Er zaten alleen toeristen in het busje en ik schaamde me daar wel voor, want ik was 10x liever met lokaal transport gegaan. De chauffeur reed echt heel hard, maar daardoor waren we wel vroeg in Vang Vieng. We hebben even het stadje verkend en een broodje gezond gegeten. Dat is wel erg lekker na veel bordjes noedelsoep.

We hebben geslapen in het hostel van de oprichter van SAE LAO. Hij heeft ons een kleine introductie gegeven en we spraken af elkaar de volgende dag te ontmoeten om te gaan winkelen op de markt. Ook ontmoeten we Sigrid een Nederlandse meid die ook vrijwilligerswerk gaat doen op het project. We hebben nog lang Nederlands zitten praten voor we echt gingen slapen.

28 september
We hebben veel boodschappen gedaan op de markt en in andere winkels. Daarna reden we naar het project en kregen we de eerste uitleg over het project. Het was veel informatie en het duizelde me af en toe. Er zijn nog 8 andere vrijwilligers op het project en het was ’s avonds erg gezellig. De meeste vrijwilligers slapen op een slaapzaal, maar wij hadden een bungalow geboekt, wat verder van het project. Ik kijk ernaar uit om lekker aan het werk te gaan in, met name het restaurant. Ik verheug me er al weken op dat ik dan weer eens zelf kan koken!

Ik vind het wel een beetje spannend, want tot nu toe was het gewoon relaxt reizen. Maar straks word er echt iets van me verwacht!
Het gaat in elk geval leuk zijn!

Groetjes,

Nynke & Steven