Authentiek Myanmar!

Hoi Allemaal!

We zijn alweer een tijdje in Myanmar en we blijven ons verbazen. (-:

Ik zal verder gaan bij Bagan, want daar was Steven de vorige keer gestopt.

Onze aankomst in Bagan was niet zo leuk als we ons hadden voorgesteld. We werden gelijk bestormd door taxichauffeurs, fietstaxi-chauffeurs en ook door mensen met een paardenkar. Wij wilden eigenlijk eerst even om ons heen kijken voor we beslisten wat we gingen doen, maar dat lukte niet heel erg. Uiteindelijk zijn we zelf gaan lopen en na een tijdje hadden we een heel mooi guesthouse gevonden. Het was eigenlijk wel sneu dat we de hele tijd gevolgd werden door een fietstaxi-chauffeur, hij was heel wanhopig en had het geld echt nodig, volgens hem. Achteraf hadden we wel spijt dat we hem niet gevraagd hadden om ons naar een hostel te brengen.

In het hotel hebben we daarna niet zoveel gedaan, omdat Steven zich niet zo lekker voelde. Ik ben nog wel even op de markt geweest om bananen te halen. En de mensen daar waren heel verbaasd dat ik daar rondliep, ze zeiden zelfs dat ik beter kon omkeren, omdat de mooie tempels echt niet op de markt te vinden waren (-:

Ook de volgende dag was Steven niet zo lekker, dus hebben we het lekker rustig aan gedaan. Maar omdat we na anderhalve dag de tempels van Bagan toch ook wel wilden bekijken, zijn we 's avonds met een auto (met chauffeur) naar de tempels gereden om de zonsondergang te kijken. Dat was echt erg gaaf, want overal waar je keek waren stupa's te zien!

Op 5 december zijn we met een e-bike rond gaan toeren over de vlaktes van Bagan. Het was vooral erg leuk dat we daardoor de grote groepen toeristen konden ontwijken en lekker onze eigen gang konden gaan. De gaafste tempels die we gezien hebben, daar stonden een paar door bamboe-huisjes omheen. Die mensen stonden gewoon de was te doen, terwijl wij de tempels aan het bekijken waren. Ook op pakjesavond hebben we de zonsondergang over Bagan gezien. We konden ook de zonsopkomst gaan bekijken, maar we hadden niet zo'n zin om rond 5 uur 's ochtends op te staan! (-;

Dat Myanmar echt nog heel authentiek is, bleek de volgende dag! We waren weer aan het rondfietsen in Bagan en we kwamen een aantal ossenkarren tegen. Het viel mij vooral op dat de ossen echt gigantisch groot waren! Echt heel mooi om te zien! 's Avonds hebben we weer de zonsondergang gezien, maar dit keer niet vanaf een stupa. We waren namelijk in een gebied waar eigenlijk alleen Birmezen waren die niet zo goed Engels spraken. Ze konden ons niet vertellen welke Stupa we op konden klimmen... Maar het was even zo goed de mooiste zonsondergang, omdat we echt helemaal alleen op de vlakte van Bagan stonden!

We hebben echt van Bagan genoten en het was heel relaxt om op een e-bike de vlaktes te verkennen. Het was voor mij wel even wennen, want de e-bikes kunnen echt heel hard! En het is niet zoals in Nederland dat je zelf nog wel moet trappen. Het is dus meer een langzame scooter. Hoewel ik in het begin vond dat mijn e-bike echt hard genoeg ging! Een dag later vond ik dat hij wel wat harder mocht gaan, want op de grote weg kun je echt niemand bijhouden!!

Op 7 december werden we voor ons hotel opgehaald om met de bus naar Mandalay te gaan. In Mandalay hebben we een goedkoop hotel gevonden, met een hele luxe kamer! Daar werd ik echt blij van! Vooral omdat een ander hotel ongeveer even duur was, maar er echt niet mooi uitzag! Mandalay is vooral een grote drukke stad en na een paar uurtjes in Mandalay vroegen we ons echt af waarom we naar Mandalay gegaan waren.

Toch zijn we de volgende dag op pad gegaan om de U-bein brug te gaan bekijken. Omdat we geen toer wilden boeken, zijn we met een pick-up truck naar het dorpje Amarapura gegaan. Het duurde werkelijk eeuwen voordat we er waren en dat waren de locals ook wel met ons eens. We moesten nog een stukje lopen en onderweg naar de brug kwamen we door een klein dorpje, waar de mensen katoen maakten, waarna het geweeefd en geverfd werd en bedrukt met allerlei mooie motieven.
Overal hingen gekleurde lappen stof te drogen en langs het water hingen de strengen katoen in allerlei kleuren!

Langs het water tussen een paar grote bomen waren wat jongens aan het voetballen met een bamboebal. Het spel dat ze spelen heet in Laos Catorball en is hetzelfde als volleybal, alleen mag je de bal alleen raken met je hoofd en met je benen. Het spel is erg technisch. En nadat Steven had meegespeeld had hij flink last van zijn hoofd en voeten. Want die bamboeball is echt keihard! Verder heel mooi om mee te maken, vooral omdat de lokale bevolking het heel leuk vond om met z'n allen te kijken naar die voetballende blanke.

De brug die we eigenlijk gingen bekijken viel een beetje tegen. Het was heel toeristisch enzo. De natuur rondom de brug was wel erg mooi en we zagen onderweg verschillende mensen hun land bewerken met os en ploeg.

Met hetzelfde lokale transport gingen we terug en dat ging nu ineens veel sneller!

Op maandag reisden we naar het noorden, naar Hsipaw. Wat je uitspreekt als Sipo. We hadden de bus om 6.00 uur en na een noedelsoepje gingen we op weg. Het bleek die dag heel koud te zijn en we hadden ons fleecevest al meegenomen. Maar het was echt superkoud! Na maanden 30-38 graden, was het nu ineens 17 graden! Dat was wel erg koud in onze korte broeken! De mensen in onze bus hadden zelfs mutsen en sjaals om! En ook onderweg kon je allemaal poncho's en wanten kopen. Hsipaw ligt ook een stuk hoger dan Mandalay, maar het koude weer kwam ook doordat er in India een tyfoon was. (Die overigens niet onze kant op komt.)

We vonden in Hsipaw een leuk hotel, waar we bijna alle kamers te zien kregen, zo enthousiast en aardig waren de mensen. 's Middags zijn we naar het Shan palace gelopen. Een meisje in Laos had ons verteld dast we daar meer informatie konden krijgen over de geschiedenis van Myanmar. We kwamen aan bij een statig herenhuis en wilden eigenlijk vragen waar het paleis nou was, toen bleek dat we er al waren. Mevrouw Phan heeft ons veel verteld over de indrukwekkende geschiedenis van het land. Het regime drukt echt een groot stempel op de persoonlijke levens van de mensen hier.

De dag erna zijn we gaan lopen rondom Hsipaw, om een nacht bij een Shan-familie door te brengen. We hadden een vrolijke gids die ons heel veel heeft uitgelegd o.a. over hoe je thee maakt. Het was wederom een koude dag, maar van het wandelen kregen we het warm! Na een uurtje hebben we wat thee gedronken bij een boer die eigenlijk net onderweg zou naar zijn rijstveld. Onderweg kwamen we veel mensen tegen die aan het werk waren op de rijstvelden. De uitzichten waren echt net ansichtkaarten!

Na vijf uur lopen kwamen we in het dorpje aan, zo rond 12.00 uur 's middags. In het huis van ons gastgezin had men in het midden van de woonkamer een houtvuur. Er werd gelijk een heerlijke lunch voor ons gekookt, terwijl de kleinkinderen van de familie ons zaten aan te staren.

Na de lunch hebben we even gerelaxt in de speciale toeristen-kamer. waarna we een rondje gemaakt hebben om het dorpje. Dat was wederom heel mooi!
Daarna kregen we een echt Shan avondmaal met wel vijf verschillende gerechtjes. Dat is trouwens altijd zo als je hier iets eet, je krijgt wel 6 of 7 bijgerechtjes bij je eten. Erg handig als je je eten eigenlijk niet lust. Het eten wat onze gids maakte (samen met de oma van het gezin) was echt heerlijk! Na het eten was het overal erg donker, want de zonne-energie was op! Het was natuurlijk te bewolkt geweest die dag. Na een tijdje werden er dus overal kaarsjes neergezet. Maar om 8-9 uur moesten we echt gaan slapen, want de volgende dag was het weer vroeg licht!

Na niet zo heel lekker geslapen te hebben, gingen we na een bord gebakken rijst weer op pad. Steven was inmiddels flink verkouden en ik was ook niet helemaal lekker, dus we kozen voor de korte route. Mr. Sai, onze gids was tijdens de terugweg heel spraakzaam, met name over de gevechten in deze regio met het regeringsleger. Over zulke dingen kon hij alleen met toeristen praten. Onderweg kwamen we ook nog wat gewapende Shan mensen tegen, die hij wel scheen te kennen...

Na nog een stukje met de tuk-tuk, hebben we gerelaxt in ons hotel en daar waren we wel aan toe! (-:
Daarna moesten we gauw nog even wat dollars wisselen voor Khiat, het lokale geld. We kwamen de bank binnen, waar iedereen ons buigend ontving. We kregen ook gelijk een kop koffie aangeboden. Vriendelijkheid ten top! Toen we wachten op het omwisselen van ons geld, kwam er een man binnen met een grote strandtas. Die tas werd door de bewaking van de bank gedragen. Mijn eerste gedachte was dat er geld in zat, maar dat leek me toch wel sterk. Totdat de bankmedewerkers de tas begonnen uit te pakken en er torentjes met bankbiljetten werden gemaakt, gewoon waar iedereen het kon zien. Echt heel bizar! Die man had meer geld, dan wij aan het omwisselen waren!

's Avonds kwamen we onze gids nog tegen. Hij wilde ons heel graag een lokale specialiteit laten proeven. Dus Steven mee op de motorbike... Na een kwartier kwam Mr. Sai helemaal hyper terug, roepend: "En... nu geef je het aan je vriendin!" Ik kreeg een palmblad op mijn schoot met een soort bruine, dikke pannenkoek. Het zag er eerlijk gezegd niet echt lekker uit, maar met wat sesam en suiker smaakte het heerlijk! Mr. Sai is trouwens echt een goede gids! Aardig en super enthousiast!

Op donderdag hebben we voor een keer, heerlijk uitgeslapen tot 9.00 uur. Normaal gaan we altijd vroeg op, rond 6.00-7.00 uur. 's Middags hebben we nog een wandeltocht door Hsipaw gemaakt en (nog meer) oude tempels gezien. Er was zelfs een tempel met maar 1 monnik. We moesten per se binnen komen om te bidden. Ik scoorde punten, door te bidden, zoals ik geleerd had in Laos. Natuurlijk wilde hij dat we ook nog wat geld doneerden, dus zo gezegd zo gedaan. Het was wel gek, hoor. In die tempel stond zijn bed, zijn eten en zijn kleren hingen in een hoekje.

Daarna zijn we nog een beetje verdwaald, toen we een paadje namen door allemaal groentetuinen. Het was weer heel mooi om te zien en de mensen wezen ons allemaal vriendelijk de weg. Ook de kinderen die net uit school kwamen riepen allemaal: "Bye, bye". Dus of ze ons echt aardig vonden.... ik weet het niet... (-:

Terug in ons hostel werd ons direct gevraagd waar we heen gingen. Bleek dat ze die dag een jaar bestonden en dat wilden ze vieren! We waren dus uitgenodigd voor het eten. Het eten was erg gezellig en we hebben weer veel bijzonder eten, mogen proberen. Het was over het algemeen heel lekker, maar er waren een aantal dingen die wat minder smaakten. Zo vonden de locals het gedroogde vlees met suiker erg lekker en de bedorven eitjes in gelei waren echt een delicatesse! Het was leuk om weer eens met wat reizigers te spreken en reisverhalen uit te wisselen.

Gister hebben we bij het hostel een fiets gehuurd en wat in de omgeving rondgetoerd. Onderweg zijn we nog bij een noedelfabriekje langsgeweest. Ook hebben we geprobeerd een reisplan te maken voor de komende dagen, maar er zijn veel plekken waar we als toerist niet heen mogen. Zelfs verschillende dorpjes rondom Hsipaw mogen we niet heen... Te gevaarlijk, aldus de mensen. Ook bepaalde wegen zijn niet toegankelijk. Enige oplossing was: terug naar Mandalay. Daar hadden we niet zo'n zin in, want Mandalay is niet ons favoriet. Maar ja, we moeten toch een keer terug naar het zuiden, om onze vlucht te nemen vanuit Yangon. Anders is kerst in Sydney wel erg ver weg! (-:

VAndaag zijn we dus om 5.30 in de bus gestapt naar Mandalay. In de bus zagen we een hele mooie zonsopgang! Veel mensen in de bus konden daar niet van genieten, want die hadden last van wagenziekte. Ik voelde me daardoor ook niet zo lekker, dus zijn we in Mandalay gebleven ipv doorreizen.

Tot nu toe blijven we ons echt nog steeds verbazen over hoe primitief bepaalde dingen geregeld zijn. Dat is echt de charme van dit land en ik weet echt niet waar je dat nog tegen komt!

Heel veel liefs uit Mandalay,
Nynke en Steven




Ik ben nog aan het typen, er volgt meer.