Nog steeds op het project Sae Lao

We hebben het nog steeds erg naar ons zin op het prject Sae Lao. We blijven daar dus gewoon lekker chillen met de Lao. Vandaag zijn we na 2 weken weer eens in Vang Vieng city. 2 weken geleden zjn we hier een paar keer naar het ziekenhuis geweest voor de ontsteking in mn wang. Opwoensdag ben ik met Nynke voor de tweede keer naar het ziekenhuis gegaan. De manager van Sae Lao is ook gekomen. Hij heeft in Lao overlegt met de arts en toen is men mijn wang gaan schoonmaken. Deze was al zo dik als een pingpong balletje en erkwam heel veel pus uit. In de ruimte lagen nogmeer patienten waaronder een huilend kind. Nadat men klaar was voelde ik me verlicht. Donderdag zou ik terug moeten komen om het weer te laten schoonmaken.We twijfelden of we in Vang Vieng zouden blijven, maar we zijn naarhet project teruggegaan. In de natuur met prachtig uitzicht dacht ik sneller te genezen dan in een stad. En er waren heel veel vrijwilligers die vroegen hoe het met me ging. Inmiddels is "the cave" zoals men mijn wond noemde zo goed als dicht. Misschien blijft er een klein litteken over, maar hier in Lao heeft iedereen ouder dan 10 jaar enorme littekens.
Van de week ben ik ook nog door de brug (2 planken) gezakt en dus ws het nu echt tijd om inkopen te doen bij de apotheek om de verbandtrommel weer bij te vullen. Wehebben namelijk ook een van de boys vaak geholpen met het verzorgen van meerdere snijwonden.

Er zou vorige week een tyfoon op weg zijn naar Laos. Alle mensen in het dorp zijn toen als een gek hun rijst gaan oogsten. Ook Nynke heeft een paar keergeholpen. Gelukkighebben we niets van de tyfoon gemerkt. Tot vandaag hadden we hier nog geen regen gehad. Vannacht heeft het gegotn en dus ben ik vanmorgen gaan helpen met het binnenhalen van de geoogste rijst. Met een Lao zat ik bovenop een meters hoge berg rijstaren. We moesten de bundels in de antieke machine gooien zodat het "kaf van het koren gescheiden kon worden". Dat zou een half uur gaan duren. Maar het eerste half uur lag ik bovenop die berg van het uitzicht tegenieten. De locals waren de machine nog aan hetinstellen. Toen we bezzig waren heb ik me een uur lang helemaal in het zweed gewerkt. Ik voel me al een beetje een rijstboer.

Vorige week zondag hebben we weer een voetbalwedstrijd gespeeld in het nabij gelegen Nasom.Dit keer gingen Nynke en ik op de fiets. De 2 jongste boys op het project komen vaak niet verder dan hun eigen dorp. Het was voorhen een hele belevenis dat ze met ons mee naar dewedstrijd mochten. En voor mij was het een hele inspaning met hen achterop de veel te klein leenfiets. De wedstrijd zelf was leuker dan de eerste keer. We speelden met 2 vrijwilligers. De locals beginnen we al aardig te kennen. Dat is erg leuk. Het was zonde dat we met 2-0 verloren, maar het was een leuke ochtend.

De vrijwillers veranderen regelmatig. Een wek terug waren we met 6 man, nu met 18. Er zijn een heleboel interessante mensen geweest. Meestal komen deeze uit Europa, maar zeker niet uit Noord-Amerika! Na dit project kan ik niet meerzo positief over de meeste van hen zijn. Ze denken altijd alles beter te weten wnt ze komen uit het best land ter wereld. Echt irritant is dat. Een klein voorbeeldje: 2 Noord-Amerikaanse meiden waren verontwaardigd dat de Fransen het Amerikaanse ontbijt niet wilden eten. "Want alle westerling aten toch gebakken aardappels (volgezogen met olie) als ontbijt".

Verder gaat het goed met ons in Nathong Village!

Nynke en Steven

PS dit toetsenboord is eendrama