We blijven nog een tijdje in Laos!

Na een hele tijd eindelijk weer een bericht op onze site. Ongeveer 3 1/2 week geleden (zaterdag 28 september) zijn we aangekomen op het project Sae Lao in het dorpje Ban Nathong 7 kilometer ten westen van Vang Vieng (in Laos). Daar hebben we een eneverende tijd gehad met hoogte en dieptepunten. De eerste dagen viel het project zelf erg tegen. Om kort te zijn: onze verwachtingen werden totaal niet waargemaakt. Ook was de groep vrijwilligers niet echt gezellig.

Op maandagavond kwamen de kinderen uit de omliggende dorpen naar het project om van ons Engelse les te krijgen. De eerste avond moesten wij als nieuwe vrijwilligers toekijken en leren. Het niveau van de lessen viel erg tegen. De native speakers lijken niet te begrijpen hoe het is om een vreemde taal te leren. Ik heb die avond nog een hele discussie gehad met 2 Amerikanen. Zij waren van mening dat het niet uitmaakte dat de kinderen hen niet begrepen (en dus niets geleed hadden) ze hadden wel de woorden na kunnen zeggen. Zo wil ik geen lesgeven en de volgende dag heben Nynke en ik een simpele les gegeven met plaatjes van lokale groentes. Zo zijn we die week doorgegaan met dezelfde groep: plaatjes van werkwoorden (en Tom die lopend, springend en rennend door het lokaal ging), kleding, familie en buiten vanalles aangewezen (mountain, river, road). De kinderen zijn erg leuk en sommige komen een uur vroeger om met ons de Engelse taal te oefenen of met hun vrienden te spelen.

Het project ligt in een prachtige omgeving met op loopafstand de Blue Lagoon en een grot. Daar tussenin ligt onze bungalow (klinkt heel luxe maar is dat totaal niet). De meeste vrijwilligers slapen in de slaapzaal op het project zelf. Wij wilden wat meer privacy en afstand kunnen nemen. Vooral de eerste dagen was dat erg prettig en als er een feestje tot in de late uurtjes is. Het project heeft meerdere gebouwen waartussen we lopen alsof je op de camping naar de wc gaat: de keuken cq huiskamer van de locals, het restaurant in de visvijver, de veranda met hangmatten voor de vrijwilligers, de wc's met daarnaast een biogas-systeem, de douches, het community center (voor de Engelse lessen en de slaapzaal/zolder), workshop, groententuin.

Het is soms wel vervelend dat er bijna dagelijks niewe vrijwilligers aankomen (en vertrekken). Dan is er net een soort van balans in de groep die dan weer verstoord wordt. Na een aantal dagen vertrokken een aantal volunteers en kwamen er leuke voor terug. We hebben al veel nationaliteiten gehad: England, Ierl;and, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Chili, Canada, Nieuw-Zeeland en Nederland.

Na een week verliep ons visum voor Lao en hebben we een "visa-run" naar Thailand gedaan. Dat is veel goedkoper dan verlengen. Zondagochtend stonden we voor 6 uur langs de kant van de snelweg op de bus naar Vientiane te wachten. Als snel kwam de local bus en 4 uur later waren we in het centrum van de hoofdstad. s Middag hebben we de stad bekeken. Er is een soort van Arc de Triomph en een gouden pagode (het nationale symbool van deze communistische staat). s Avond hebben we langs de Mekong rivier geflaneerd met de Lao. Dat is echt heel gezellig met een night market, eetstalletjes en locals die sporten. Aan de overkant van de rivier konden we Thailand al zien liggen.
Daar zijn we de volgende ochtend met de bus heen gegaan. In de bus naar de grens zaten een paar monnikken die ons aanspraken. We waren de eerste buitenlanders met wie zij Engels spraken. Met een andere bus moesten we de rivier via een brug oversteken waar we een gratis visum voor Thailand kregen. Daar zijn we 5 minuten geweest, want na de douane zijn we meteen de weg overgestoken en weer op de bus naar Lao gestapt. Het duurde even voordat we een nieuw visum voor Lao hadden. Daarna zijn we op de bus naar het centrum gestapt en vervolgens op dezelfde lokale bus als de dag ervoor terug naar Vang Vieng en het project. Al met al en vermoeiende trip, maar we mogen weer 30 dagen in Lao blijven!!!

In Lao werkt men volgens onze kalender van maandag t/m vrijdag op kantoor en school. Maar op Buddahdag (een soort van zondag) ligt het fysieke werk stil. Als dit dan ook nogeens in het weekend valt is het helemaal een feestdag. Het 3de weekend hadden we een voetbalwedstrijd gepland met Sae Lao en wat locals uit het dorp tegen een team uit een dorp verderop Na Song. We zouden om 7 uur vertrekken. Dat is Lao time dus klokslag 7 uur had ik niet verwacht, maar dat we pas om 8.30 uur op de traktor opgepropt zouden zitten, dat had ik ook weer niet verwacht. Aangekomen in Na Song hebben we nog 1 1/2 uur zitten wachten op de tegenstander (die notabene in datzelfde dorp woont!). Al met al was het al erg heet toen de wedstrijd begon. We kwamen nog 2 maal op voorsprong, maar nadat het organiserende verdedigingsduo Tom (de Duitse Jaap Stam) en ik waren gewisseld, lipe de tegenstander uit naar een 5-2 overwinning. We hadden een team van halfdronke volunteers en Lao die nog nooit van overspelen en meeverdedigen hadden gehoord. Toch was het een hele mooi ervaring, totdat de terugreis begon. De heenreis had 15 minuten geduurd. Toen we het voetbalveld van de school verlieten gingen we om onheldere redenen meteen de andere kant op. Zo zaten we ruim 1 uur opgepropt in de brandende zon op de kar achter de traktor. Toen we op het project terugwaren was ik helemaal kapot en verklaarde ik het de slechtste dag in Lao (het was toen al onze 35ste dag).

De eerste Buddahdag was een stuk beter verlopen. Normaal gesproken doen we met de vrijwilligers dan een uitje. Dit keer gingen we naar de grot bij de Blue Lagoon. De projectleider gaf ons een rondleiding van ruim 2 uur door de grot. Hier waren geen toeristische paden zoals in Frankrijk of China. Het was aarde donker en glibberig. We zagen spinnen, vleermuizen, prachtige druipsteenformaties en een straaltje water uit de muur waarvan je kon drinken.
De derde Buddahdag was een speciale Buddahdag, want met deze volle maan eindigde voor de monniken een periode van 3 maanden van intensief bidden. In heel Lao worden er dan bootraces gehouden. Ook Sae Lao had een team met blanke dames. Zij vertrokken vroeg naar Vang Vieng voor de wedstrijd. Om half 9 zijn Nynke en ik samen naar Vang Vieng gelopen. Dat was een heel eind, maar de omgeving was prachtig en onderweg kwamen we veel leerlingen van ons tegen. Dat was erg leuk. Het laatste stuk kregen we een lift achterop een pickup, waardoor we niet voor de tolbrug hoefden te betalen. Ook zette hij ons precies op de goede plek af zodat we met ons team konden praten. Toen zij het water op gingen, zijn Nynke en ik met een van de Laotiaanse jongens (een jaar of 12 oud) die op het project wonen langs alle kraampjes gelopen. Het leek wel een soort van Koninginnedag! We hebben een drankje gewonnen met dartpijltjes op balonnen gooien en een Cornetto gegeten. Later hoorden we dat hij dat waarschijnlijk nog nooit gedaan had.
De race verliep niet echt goed: 2 maal verloren. Maar onze girls hadden het naar hun zin gehad. De week ervoor waren ze namelijk gepikeerd dat ze niet met de voetbalwedstrijd mee mochten doen. De Lao jongen had het niet zo naar zijn zin en wij hadden het ook wel gezien. Het feest zou nog de hele middag en avond duren, dus zijn we met zn drieen terug gelopen naar het project. Het was erg warm en het leek verder dan op de heenweg.
Toen we terugwaren ging de jongen meteeen naar de rivier met zijn duikbril en zelfgemaakte visharpoen. Na een tijdje kwam hij terug met aan aantal visjes en ging hij met takken een vuurtje maken. De visjes werden tussen 2 bamboestokjes gebonden en boven de zelfgemaakte kooltjes gebakken. Als dank voor de leuke dag krijgen we een originele Lao BBQ. Dat was echt geweldig! De volgende dag zijn we weer gaan vissen. Dit keer samen met zijn neefje. We hadden nu nog meer vis en die werd gedeeld met andere locals. Als je wat langer op het project verblijft wordt men steeds opener naar ons toe. Dat is erg interessant. Daarom zijn we ook op het project!

Regelmatig halen de Lao vis, catfish of kikkers uit de visvijver van het project om deze vervolgens op de BBQ te gooien. Nu we beter contact met hen hebben, worden we eigenlijk altijd uitgenodigd om mee te eten. De eerste keer dat men mij kikker aanbood heb ik het afgeslagen. Ze hadden toen namelijk kikkersoep gemaakt en iedere keer als er een lepel in de kom ging leek het wel of de kikkers eruit sprongen. De tweede keer kwamen ze van de BBQ en heb ik kikkerbilletjes gegeten. Verser dan dit kan niet!

Wat wij zelf het leukste aan het project vinden is dat er een aantal jongens (tussen 10 en 13 jaar oud) wonen waarvoor hun ouder(s) niet kunnen zorgen. We spelen regelmatig met hen: verschillende kaartspellen (die wij niet kunnen winnen doordat er in het Laotiaans wordt overlegd), (flessen)voetbal of gewoon een overgooien met een zelfgemaakt balletje van een lang blad (dat is nog het leukst om te doen).

Ik zal een gemiddelde dag op het project beschrijven.
Om en uur of 6 s ochtends worden we uit ons zelf wakker in onze bungalow. Dan lopen we in een paar minuten naar het project waar we eerst iets gaan eten. We helpen ook de boys om op tijd naar school te gaan. Soms maken we ook ontbijt voor hen, wat meer inhoudt dat ik trek heb in een stokbroodje die vervolgens opwarm in de oven en wordt opgegeten door een van de boys. Gelukkig is er dan altijd nog rijst!
Daarna gaan we een tijdje aan de slag: de keuken opruimen en schoonmaken (daar zijn de Lao niet zo goed in), handdoeken wassen, in de moestuin werken (ploegen, wieden, watergeven) of alweer een gat graven voor de fundering voor een nieuw gebouw. Om een uur of 8 a 9 hebben een aantal volunteers ontbijt gemaakt en hebben we een uurtje pauze. Dan begint het al warm te worden en om 11 uur houden we het niet meer uit en gaan meestal met een hele groep naar de Blue Lagoon om te zwemmen en vollyballen. Om 13 uur zijn we dan terug voor de lunch die voor ons gekookt wordt. Dan is het veel te heet om actief te zijn en liggen we meestal in de hangmat te lezen, te praten of pinda's te pellen. Om 17 uur begint de eerste Engelse les en na een uur gaan we met de boys meestal een kaartspel doen. Tussen 19 en 20 uur is het avondeten en om 22 uur liggen we meestal in bed.

Om deze redenen was het afgelopen maandagmiddag erg moeilijk om het project te verlaten. Toen we van het project wegreden kwamen we nog een hele tijd veel leerlingen van ons tegen. Met pijn in ons hart kwamen we in Vang Vieng aan. Daar zijn we naar de tempel teruggeweest waar Nynke 3 weken daarvoor een korte introductie Buddisme heeft gekregen. We gingen alleen maar even kijken toen iemand zei dat Nynke moest bidden. Toen begon hij vanalles uit te leggen. Later kwamen er ook kinderen die samen met de monniken gebeden gingen opzeggen, kaarsjes aanstaken en offers mee hadden gebracht.

De volgende ochtend zijn we naar Lunag Prabang gegaan. Ruim 3 weken geleden hadden we daar alleen een nacht geslapen omdat we haast hadden. We hebben vanaf de over de zonsondergang boven de rivier de Mekong bekeken (prachtig) en wat door het centrum gewandeld.
De volgende dag zijn we naar een prachtige waterval een eindje buiten de stad geweest. Nadat het water enkele tientallen meters naar beneden is gevallen zij er nog een hele boel terassen waarvan het water naar beneden stroomt in telkens weer een nieuwe blue lagoon. Daar hebben we ook even gezwommen.
Vandaag heeft het bijna de hele dag geregend. Toch hebben we het museum bezocht en nog wat tempels. En we hebben ons paspoort bij het immigratie kantoor opgehaald, want we hebben ons visum verleng. We blijven nog een tijdje in Laos!