Relaxen en bijkomen in het koude Bali

Op Bali hebben we weer van alles meegemaakt. We hebben uitgerust en Nynke heeft een vervolg gegeven aan ons rondje langs de ziekenhuizen in Azie (gelukkig is het nu een heel stuk beter met haar!).

Nadat we van het vliegveld van Bali naar Ubud gereden waren hebben we het daar rustig aan gedaan. We hadden een mooie kamer in een leuke tuin in een rustig steegje in het centrum. De eerste 4 dagen hebben we niet zo veel gedaan. We waren moe van het vele reizen (een maand of 10) en hadden ons voorgenomen om even bij te komen. We hebben heerlijk gegeten (meestal 4 keer per dag) de lotustempel in Ubud bekeken en zijn naar Money Forrest gelopen. In een kleine jungle net buiten het centrum van Ubud liggen 3 tempels waar ongeveer 600 apen leven. Het was wel grappig om hier te zijn. 's Avonds zijn we naar een Balinese dansvoorstelling geweest in de Lotus tempel. Dit was erg mooi. We hebben op straat een kaartje gekocht bij een man die er erg moe uit zag. Het deed ons goed om juist bij hem een kaartje te kopen. Blijkbaar had hij de hele dag erg zijn best gedaan, maar nog weinig omzet gehad.
Na 5 nachten hebben we een motorbike gehuurd en zijn we naar tempels gereden waaronder Pura Tirta Empul in de heuvels rond Ubud. De verhuurder zei dat we meer dan genoeg benzine hadden voor de hele reis, maar nadat we bij de tweede tempel geweest waren hebben we toch maar getankt (2 liter!). Na ongeveer 10 minuten rijden hield de motor er opeens mee op! Nynke is bij een aantal locals onder een rietendakje gaan zitten en ik heb de motor van dichtbij onderzocht. Ik rook een benzinelucht en ik zag benzine op het motorblok zitten. De locals vertelden aan Nynke dat er 100 meter downhill een monteur zat en daar zijn we heen gegaan. De mensen spraken geen Engels maar konden wel even kijken. Ze haalden de kap van de motor, vulden de tank met benzine en zaten wat te sleutelen. Opeens gaven ze beiden een gil, sprongen achteruit en keken beiden heel angstig. Ook Nynke was geschrokken. Het enige dat ik zo snel kon bedenken (in 0,0001 seceonde ongeveer) was dat de motor zou ontploffen en ik trok Nynke mee de straat op. Gelukkig kwam er juist toen geen verkeer aan! Maar Nynke had hetzelfde gezien als de monteurs. Uit het motorblok was een gifgroene slang van een meter gekropen! Natuurlijk spring je dan verschrikt achteruit. Nu waren de monteurs op zoek naar de slang die hem razend snel gepeerd was. Hij zat in de tuin van de buurvrouw waar hij oog in oog stond met de kat. Een van de monteurs pakte en meterslange bamboestok en na een aantal ferme klappen lag de slang doodstil. Morsdood dacht iedereen, totdat hij weer probeerde weg te kruipen. Daarop heeft de monteur de slang op de weg gelegd. De eerste motors en auto reden nog om hem heen, maar een bus vol met toeristen betekende zijn einde.
Toen de slang eenmaal dood was, bedacht ik me dat ik tijdens het checken van de motor 5 minuten daarvoor (en eigenlijk de hele ochtend al) dichterbij een giftige slang was dan ooit! De monteurs gingen weer aan de slag en een van hen liet de ander nog eens schrikken, maar gelukkig had de slang geen broertjes of zusjes meegenomen. Hij had een slangetje lekgebeten. Toen dat gemaakt was konden we weer verderrijden.
Nynke was inmiddels niet zo lekker geworden (dat was ze eigelijk al een paar dagen). Ze had wat ontstekingen die uit het niets waren ontstaan en 1 daarvan zorgde voor pijn in haar arm en zag er slecht uit. We zijn naar een kliniek in Ubud gereden. Daar constateerde de doctor dat ze 39 graden koorts had en antibiotica moest. Hij adviseerde naar een ziekenhuis in Denpassar te gaan zodat Nynke daar een dag of 4 aan het infuus kon liggen. Toen ben ik op de motor gesprongen, tussen de file doorgeslalomd, heb bij het hotel om de rekening en een taxi naar het ziekenhuis gevraagd en in 5 minuten al onze baggade in tassen gepropt. Daarna hebben we Nynke opgehaald en zijn we naar de ziekenhuis gegaan. De rit ging over smalle langweggetjes met veel verkeer. In de stad Denpassar was het nog drukker (einde van de middag) en het duurde 75 minuten voordat we op de eerste hulp zaten. Gelukkig was men daar al ingelicht over onze komst. Met 5 tassen en een zieke Nynke kwamen we daar binnen. Ze kreeg een infuus tegen de koorst en een dermatoloog schreef zalf en antibiotica voor. Gelukkig mochten we om 7 uur weer "naar huis". Met de taxi zijn we naar de badplaats Sanur gegaan, even buiten Denpassar. Daar hebben we een (dure) kamer gevonden en snel wat gegeten. Doodmoe van 2 avonturen op 1 dag zijn we in slaap gevallen.
De volgende dag moest Nynke het rustig aan doen en niet te veel in de zon komen. We hebben een goedkopere kamer gezocht in een hotelletje waar ik leuk over voetbal heb zitten praten met de locals. Omdat ik het strand van Sanur niet echt interessant vind en mijn zusje inmidels ook op Bali was, zijn we haar gaan opzoeken in de badplaats Tanjung Benoa in het zuidelijkste puntje van Bali. Er was zelfs een soort van stadsbus die ons bijna het hele stuk naar Benoa voor een schijntje heeft gereden. Na een lunch in een lokaal restaurantje namen we een taxi voor de laatste kilometers. Na een tijdje gaf de chauffeur toe dat hij niet precies wist waar ons hotelletje was, maar dat de afgesproken prijs bleef staan. Gelukkig duurde het niet lang voordat we er waren. Het bleek een nieuw hotel te zijn en de locals waren heel enthousiast dat we er waren.
Na even uitgerust te hebben zijn we de straat overgesoken en waren we in het resort waar Joyce en Terry net 1 nachtje geslapen hadden. Maar ze waren er niet. Ze wisten ook niet dat we zouden komen. We hebben op het strand gewacht (altans Nynke, ik ben een paar uur over het stran gelopen op zoek naar mn zusje, maar ik vond alleen Aziatische toeristen die met mij op de foto wilden). Teon ik uitgeput bij het resort terugkwam, kwamen Joyce en Terry net op het strand aangelopen. Toen ze ons zagen waren ze helemaal verbaasd en hebben we de rest van de middag op het strand gezeten. Erg gezellig!
's Avonds hadden we afgesproken om samen uit eten te gaan en hebben we een grap uitgehaald met familie in Nederland. Ik belde naar Marcel en zei hallo. Toen hij de telefoon aan mn moeder gaf kreeg zij Terry aan de telefoon. Op de achtergrond hoorden we: "Dat is niet Steven, dat is Terry!". Toen mn moeder weer terug aan de telefoon kwam, had ze inmiddels Nynke aan de lijn. Toen begreep ze dat we elkaar opgezocht hadden. Meteen na dit gesprek hebben we hetzelfde uitgehaald met oma. Erg grappig! De volgende dag verliep redelijk identiek, maar dan zonder de verrassingen.

Afgelopen zondag zijn we met de lokale stadsbus vertrokken naar Denpassar. Na ruim een uur kwamen we aan op een bemo-station. Daar moesten we in een bemo (een klein busje) naar een andere station aan de andere kant van de stad. Daar moesten we een tijd wachten totdat de bemo naar Candi Kuning vol was. Dat vinden we niet erg, want deze manier van reizen bevalt ons nou eenmaal beter dan direct met een taxi gaan. En tijdens het wachten vervelen we ons nooit. Dit keer hebben we gezellig met een local gesproken. Hij heeft ons ook geholpen met het vinden van een goedkoop hotelletje aan het kratermeer. Het was hier lekker koel. 's Avonds en s nachts hebben we het best wel koud gehad en hebben we onze fleecevest aangehad. Die hadden we een hele tijd niet meer gebruikt.

De volgende dag voelde Nynke zich wat minder goed, dus hebben een om een mooiere kamer gevraagd. Hoger op de berg met uitzicht over het meer en de mooie tuin met bloemen. Zo hebben we 2 dagen voornamelijk een boek gelezen of kaartspelletjes gespeeld. De tweede middag zijn we nog met een waterfiest het meer op geweest. Daarvandaan haden we een mooi uitzicht op de tempel die op een paar kleine eilandjes in het meer is gebouwd.

Afgelopen woensdag zijn we door een taxi opgehaald die we de dag ervoor hadden geregeld. Bij de waterfietsenverhuur sprak een man ons aan die de volgende dag toeristen op moest halen in Lovina. Voor een lage prijs kon hij ons daar afzetten. Tijdens de rit door de bergen hebben we nog een klein omweggetje gemaakt naar een uitzichtpunt met 2 kratermeren en jungle en wolken die tegen de bergen ophoog klimmen. Prachtig! Natuurlijk wist de chauffeur wel een mooi hotel in Lovina te vinden. Na wat afdingen hadden we een mooie stenen bungalow op een resort dicht bij het strand. Desondanks hadden we toch een zwembad voor de deur. En we kregen een welkomsdrankje in het restaurant met daarbij gratis en voor niks touristinformation van een touroperator die bijna ten koste van alles een snorkel- en dolfijntrip aan ons wilde slijten. Wij laten ons liever niet zo voor het blok zetten en hebben vriendelijk bedankt. Later die dag hebben we heerlijk in het zwembad gezwommen. Ik heb daar even gesnorkeld en Nynke en gratis dolfijnen toer gegeven door sierlijk uit het water te springen. Ook hebben we erg lekker gegeten en met een Belg en een Duits stel zitten "natafelen". Erg gezellig wat dat!

Vandaag hebben we niet veel anders gedaan dan gisteren. We weten nog niet wat we de komende dagen gaan doen, maar waarschijnlijk gaan we richting een ander eiland: Lombok.

Groeten vanaf Bali, Nynke & Steven

PS Op ozne fotosite staan weer een hoop nieuwe foto's:
www.nynkestevenopreis.waarbenjij.nu