Off the beaten track in Noord Vietnam

Hoi Allemaal,

We zijn nu in Dong Van, een dorp in de bergen in het uiterste noorden van Vietnam. Een plek waar we eigenlijk volgens onze planning helemaal niet heen zouden gaan.

Omdat ons verhaal over Bac Ha een beetje kort was, zal ik daar eerst even wat over vertellen. In Bac Ha veranderde onze mening over Vietnam toch best wel. Bac Ha is een rustig stadje met over het algemeen aardige mensen, die je graag willen helpen. Er zijn eigenlijk geen mensen die naar je toe komen, met dingen die ze willen verkopen. Ook vertellen ze altijd de goede prijs van dingen. Ja, de prijs is af en toe iets hoger, maar in Vietnam moet je nu eenmaal onderhandelen over de prijs. Zelfs over de prijs van een hotelovernachting kun je best onderhandelen! (-:
De eerste dag in Bac Ha hebben we gerelaxt, omdat we moe waren van de rit met de nachttrein. Eerst gingen we nog even ontbijten, want we hadden nog niet echt iets gegeten. We kwamen uit bij het tentje van Tan en zijn vrouw, waar we echt heerlijke noedelsoep gegeten hebben. Dat heet overigens niet Pho (noedels), maar Bun (noedelsoep). Tan bood ons gelijk aan dat hij ons meer informatie kon geven over wandelingen, maar wij waren hier een beetje te moe voor, dus beloofden we om later terug te komen. In ons hotel hebben we toen gerelaxt en gebruik gemaakt van de Wi-Fi (die ze hier in de meeste hotels wel hebben).

’s Avonds werden we uitgenodigd door mensen van ons hotel om met hen te eten. Want het was namelijk volle maan. En dan vieren ze feest, voor alle overledenen. Het eten was heel lekker, maar het was soort van verplicht, met name voor Steven – als man – om rijstwijn te drinken. Dat is geen gewone wijn, maar echt super sterke, zelf gebrouwen wijn. Steven sloeg dit af, maar ondanks dat ze ons goed begrepen, namen ze dit niet aan. We snapten ook wel dat het voor Vietnamese begrippen vrij onbeleefd is om het af te slaan, maar Steven had weinig zin om een paar dagen ziek op bed te liggen, omdat hij niet gewend is alcohol te drinken. De mensen waren vrij dwingend en ondanks dat Steven hier niet veel last van had, werd ik echt erg boos en ben ik uiteindelijk weggelopen. Ik kan namelijk errug slecht tegen het ‘moeten’ van dingen, zeker als het gaat om het drinken van drank. Er werd zelfs gezegd dat Steven geen echte man was, want hij dronk niet en hij rookte ook al niet. Het is vrij gebruikelijk in Vietnam dat mannen beide dingen zo ongeveer dagelijks doen.

Maar daarna durfden we niet meer terug naar het hotel te gaan en hebben we buiten in een restaurantje nog wat gegeten. Eenmaal terug in het hotel zat de eigenaresse van het hotel (zij was niet bij het feestje) op ons te wachten met thee. Ze zei dat thee veel Vietnameser was dan de wijn en dat we de wijn echt niet op hoefden te drinken. Ze maakte een wegwerp gebaar en zei zoiets als, “ach, die mannen toch ook.” We waren eigenlijk van plan om van hotel te wisselen, maar door dit onwijs lieve gebaar zijn we nog een nachtje gebleven.

De volgende dag hebben we weer ontbeten bij Tan en zijn vrouw, ditmaal hebben we wel gesproken over de wandelingen door de omliggende bergen. En werden we gelijk uitgenodigd voor het avondeten. Dit konden we natuurlijk niet afslaan! ’s Middags gingen we eerst met z’n allen boodschappen doen op de markt, waar ze veel dingen hadden die we echt niet thuis konden brengen. Zo eten ze hier graag kippenpoten (echt de klauwen, zeg maar) en varkensoren. Verder lagen er heel veel soorten groenten die we nog nooit gezien hadden. Ook kochten Tan en zijn vrouw schelpjes en ingrediënten voor loempia’s.
Weer terug bij hun restaurantje werd het eten klaargemaakt. Het werd echt een hele rijsttafel! Ondertussen heb ik alle recepten opgeschreven, zodat ik het in Nederland ook kan namaken. (Als ik de ingrediënten kan vinden… (-: We aten de schelpen die echt heerlijk waren, met zoet varkensvlees, groene stengels, loempia’s die we zelf mochten rollen en tofu. Verder was er natuurlijk witte rijst. Ook de buurvrouw en haar dochters aten mee, hoewel de buurvrouw wel haar eigen rijstkoker meenam. Het was erg gezellig en we spraken af om de volgende ochtend een tweedaagse wandeling te gaan maken door de bergen en te overnachten in een homestay.

De volgende dag regende het echter pijpenstelen en na een ontbijt en een lunch (we hadden om 12.30 afgesproken) konden we gaan lopen. Onze tassen lieten we achter bij Tan zijn vrouw. Onderweg hebben we genoten van de mooie uitzichten en de Bloemen-Hmong vrouwen die werkelijk prachtige kleren dragen. In die kleren werken ze ook gewoon op het land en dat is heel mooi om te zien! We liepen voornamelijk over een gewone weg. Maar af en toe werd die vrijwel onbegaanbaar door de vele regen die gevallen was en doordat de berg een soort van ingestort was. Gelukkig rijden ze hier vrijwel altijd met brommers en motors, dus die hebben daar niet heel veel last van. Na een paar uur kwamen we aan bij een klein dorpje waar we gingen slapen. We sliepen in het huis van het dorpshoofd die vroeger militair was geweest.

We waren helemaal vies van alle modder, regen en zweet, maar we konden ons wassen met koud water wat zo uit de bergen kwam!
Daarna hebben we even een rondje door het dorp gelopen. Het meest hilarische waren een aantal kinderen. Steven maakte een foto van hen, waarna ze die heel hard lachend gingen bekijken. De filmpjes die Steven daarna gemaakt heeft, vonden ze nog leuker. Dan liepen ze al richting de camera, terwijl het filmpje nog niet klaar was, om even te kijken hoe het eruit zag. Dit was echt een erg leuke ervaring. In het dorp liepen verder veel dieren rond: buffels, varkens, kippen en honden. Na deze korte wandeling gingen we snel naar binnen voor het eten. En ook dit was werkelijk weer een hele rijsttafel! En het was heerlijk! Na nog even gekeken te hebben naar een Chinese serie - die werkelijk iedereen in dit land kijkt! – gingen we slapen. Tijdens het tandenpoetsen hadden we zelfs publiek. Er stonden vier jongetjes naar ons te kijken met hun zaklampen – waardoor ik helemaal niks meer zag. Na nog even met hen gespeeld te hebben, gingen we slapen.

Ondanks dat het matras lekker lag en er een mooie klamboe om ons matras heen hing, heb ik er niet goed kunnen slapen. Er was namelijk een meisje uit het dorp ontvoerd door een jongen uit een buurdorp. Het schijnt hier heel moeilijk te zijn om een meisje te vinden om mee te trouwen, vandaar. Maar het meisje was ontsnapt en de jongen had dit toch maar even gemeld aan haar familie. Waarna het hele dorp haar ging zoeken. De eigenaar van ons huis sliep in de rijstvelden, dus Tan werd heel vaak gestoord door alle dorpelingen. Gelukkig hebben ze het meisje die ochtend wel weer terug gevonden.

De volgende dag liepen we terug door de rijstvelden en dwars door akkers met mais erop. Ook al was het vooral naar beneden lopen, toch was het heel zwaar, doordat er veel blubber was en alles nat en glibberig was. Rond lunchtijd werd er op een motor een lunch gebracht. Omdat we door vermoeidheid ervoor gekozen hadden om langs de ‘grote’ weg terug te lopen, ging Tan met de motor mee en konden we even samen lopen.
Daarna hebben we gerelaxt in een ander hotel in Bac Ha, want we waren best moe na de wandeling. De volgende dag hebben we ontbeten bij Tan en zijn vrouw en hem gedag gezegd. En hem bedankt voor alle hulp. Uiteindelijk heeft hij ons ook veel informatie gegeven over het omgooien van onze reisplannen en met allerlei informatie over bussen naar het noorden. Daarna zijn we met de bus naar het stadje Ha Giang (uitspraak: Ha Za) gegaan. Het was een rit van 6 uur en na wat eten zijn we gaan slapen.

Eergister zijn we vanuit Ha Za naar Dong Van gereisd. Een hele mooie rit langs hele hoge bergtoppen en mooie natuur. Soms was het heel erg mistig, omdat we zo hoog zaten. Het was een eenbaansweg wat soms een beetje enge situaties opleverde. Gelukkig wist de chauffeur hoe hij moest omgaan met tegemoetkomend verkeer en maar maximaal 20 centimeter om elkaar te passeren. We kwamen ook door allemaal kleine dorpjes, waar dorpelingen blij waren hun familieleden die uit de bus stapten weer te zien. Het stoppen van de bus was zo’n beetje het enige spannende wat er op een dag in zo’n dorp gebeurde, leek het wel. Rond 19.00 uur kwamen we aan in het dorp. We zagen toen we gingen eten gelijk al meer blanke toeristen, het was een tijdje geleden dat we er zoveel bij elkaar hadden gezien.

Gister hebben we rustig aan gedaan en een klein stukje gewandeld. Nog even wat bananen en wortels gekocht op de markt en toen…. zag Steven dat een hond werd geslacht. Ik had er echt geen trek in om dat te moeten zien, dus ik ben een endje verderop gaan staan. Hoewel ik de hond nog wel kon horen piepen… brr… dat vlees hoef ik echt niet te eten.

’s Avonds gingen we ergens eten, maar we waren te vroeg. Dus even 20 minuutjes gewacht en toen stond er zonder dat we besteld hadden een soort kleine rijsttafel op ons te wachten. De uitbaatster vroeg er werkelijk een astronomisch bedrag voor. Wij weigerden dat te betalen en kwamen uiteindelijk een goede prijs overeen. De vrouw voelde zich toch wel een beetje schuldig en bood ons daarna nog gratis thee aan, als soort excuses. Ook ging ze de dipsausjes bij het eten helemaal klaar zetten. Dit is echt Aziatisch, als er iets voorvalt het daarna goedmaken door thee aan te bieden.

Kort gezegd is ons beeld van Vietnam wel een beetje bijgesteld, over het algemeen zijn de mensen heel lief en aardig, maar in de wat meer toeristische gebieden kunnen de mensen echt onaardig zijn. De natuur is hier heel mooi en als het zo doorgaat kunnen we hier nog wel een paar weekjes blijven.

Nog een paar typische Vietnamese feitjes:

- Rond 6.00 uur ’s ochtends en ’s avonds of ’s middags klinkt er een radio door elke dorp of stad. Dit is de radio van de regering met het lokale nieuws en wat muziek en gepraat. Dit gaat soms echt wel 3 uur lang door en de mensen luisteren er ook niet echt naar, want het is niet echt interessant, aldus Tan.

- In de tempel in Bac Ha werd fruit aan ons uitgedeeld, wat al geofferd was. Wij vonden dit een beetje gek, want het fruit was toch voor Boeddha? Nee, als je het fruit met zoveel mogelijk mensen deelt, krijg je meer geluk. Klinkt wel logisch vonden wij.

Tot het volgende reisverslag!

Groetjes,
Steven en Nynke