Wisselende gevoelens in Viet Nam

Sinds we op woensdag 14 augustus naar Vietnam zijn gegaan hebben we het soms leuk gehad, maar soms ook helemaal niet. Sterker we hebben een paar keer op het punt gestaan zo snel mogelijk Laos in te trekken, omdat Vietnam niet altijd zo’n leuk land is om in te reizen. Zulke gedachten hebben we niet zo snel, maar we zijn hier niet om 30 dagen met een vervelend gevoel in onze onderbuik rond te lopen. Als we het ergens niet naar ons zin hebben trekken we verder. Gelukkig hebben we dat in Vietnam gedaan en prachtige leuke plekken gevonden.

Ons laatste reisverslag was vanuit China (als ik het goed heb. Door het onweer is er geen elektriciteit en kan ik het niet op onze site nagaan). ’s Ochtends hebben we eerst de stadsbus richting de grens genomen. Het laatste stuk moesten we of kilometers bergop lopen of met backpack en al achterop een motortaxi. Dat was wel een leuk ritje. China verlaten was hier erg gemakkelijk. Er stonden een paar wachtenden voor ons en toen onze bagage door de scan ging, keek men volgens mij niet eens. Ook aan de Vietnamese kant ging het heel vlot. Je kon wel meteen zien dat Vietnam een stuk minder ontwikkeld is dan China.

In Lang Son begreep niemand dat we richting Bai Tu Long wilden. Ieder toerist zou toch wel direct naar Hanoi willen reizen!?! Wij niet dus. Uiteindelijk hebben we toch een busje gevonden die de goede kant op ging. Het duurde nog wel even voordat we echt vertrokken. Eerst gingen we naar een ander busstation, toen nog een rondje door de stad, toen weer naar het eerste busstation om vervolgens echt op weg te gaan naar de kust. Met de ramen open reden we over een stoffige weg langs rijstvelden, mais en bamboe. Dat hadden we in China ook gezien, maar toch ziet het er hier anders uit. Na een paar uur rijden moesten we opeens overstappen. De mensen van de bus hadden een andere bus gebeld die ons weer een stuk dichterbij onze bestemming zou brengen. Na nog een bus en een motortaxi waren we bij een hotel met uitzicht op de haven van Cai Rong.

De volgende ochtend zouden we om een uur of 7 de veerboot naar Quan Lan Island nemen. Maar doordat het op zee slecht weer was bleek de politie geen toestemming te geven om te vertrekken. Het werd dus wachten, alle activiteiten in de haven bekijken, kaartspelletje spelen in een café, lunchen. En om 13 uur kon de middagboot gelukkig wel vertrekken. We voeren door Bai Tu Long met prachtige rotsen die uit het water staken en vissers met bamboe hoedjes. Af en toe lag er een vissersbootje waar we langzaam naartoe voeren, zodat er een paar passagiers konden overspringen. Ook stopten we een paar keer bij een rots waar een visser een kleine kade en huis gebouwd had. Toen wij op onze bestemming kwamen, was er op de kade eigenlijk niets of niemand. Alleen een tuktuk die ons over een heel modderige en hobbelige “weg” (dus pijnlijk) naar het gehucht Minh Chau bracht. Daar was een mooi zandstrand en hebben we een paar dagen gezwommen, gedobberd en gerelaxt. Er was weinig verkeer, maar van alles te zien. Vooral veel toekomstig eten kwam voorbij gelopen: kippen met kuikens, ganzen en puppy’s. Fruit (lychees) kregen we vers uit de boom. Veel meer kon je er eigenlijk ook niet doen. Behalve dan naar de KaraOké bar tegenover ons hotel gaan. Dat hebben wij niet gedaan, maar veel Vietnamezen wel. Dat vonden wij niet altijd even Oké, want soms was het niet om aan te horen. De tweede dag zijn we met de tuktuk naar het stadje Quan Lan aan andere kant van het eiland gegaan. Het was een hobbelige leuke rit en het bleek dat we aan de goede kant van het eiland sliepen. In Quan Lan hebben we wat inkopen gedaan, rondgewandeld en een tempel bezocht. Er was niemand binnen. Wij deden onze schoenen buiten uit, omdat we ervan overtuigd waren dat dat moest. Even later kwam er iemand lachend op schoenen binnen. Binnen was het vies, dus hadden we gewoon onze schoenen aan moeten houden. We kregen thee en na wat gebarentaal zijn we met de tuktuk weer teruggegaan. Tijd om te zwemmen!

Na drie nachten hebben we de middagboot terug naar het vaste land genomen. Voorop de boot stond dit keer een buffel, die ons er liever niet door wilde laten. Het uitzicht was weer prachtig. In Cua Ong gingen we op zoek naar een hotel. Eerst vonden we in een leuk straatje een katholieke kerk. In Azië hadden we dat nog niet gezien. Daar ontmoetten we een Vietnamese die ons wel een hotel kon wijzen. Het eerste vonden we te duur (en sfeerloos), de tweede was vol en de derde erg ver lopen. Maar daar hebben we overnacht. Als dank hebben we haar een souvenirtje uit Holland gegeven. Ze was helemaal blij en gaf Nynke drie zoenen.
Maandagochtend zijn we met de bus naar Hanoi gegaan. Op de deur stonden de prijzen, maar eenmaal in de bus moesten we twee maal zoveel betalen. Echt oplichters. Maar we zaten er nu eenmaal in en wilden niet op een andere bus wachten waar we waarschijnlijk hetzelfde probleem zouden hebben. Eenmaal aangekomen op het treinstation in Hanoi bleek dat er pas over drie dagen een stoel vrij was in de trein naar de bergen in het noorden. Drie dagen in chaotisch Hanoi, daar hadden we echt geen zin in! Wel bleek er plaats te zijn in de nachttrein. Dus bagage afgegeven op het station en een paar uurtjes rondgelopen in de stad. Het is met al die scooters bijna onmogelijk om over te steken.
In de nachttrein hadden we een kamertje met twee Nederlandse studenten. We hebben een tijdje zitten praten en zijn toen gaan slapen (proberen althans). Ondanks dat ik heerlijk lag en er van genoot heb ik uiteindelijk een paar uur geslapen en Nynke helemaal niet. Toen de trein stopte renden er meteen gasten naar binnen die wel een busje konden regelen naar Sapa (het toeristische centrum hier in de bergen). Ze liepen erg in de weg, want ik kon niet eens mijn bagage pakken. Niemand begreep dat wij NIET naar Sapa wilden, maar naar Bac Ha. Ook de lokale bus naar Bac Ha was een probleem. Er liepen zoveel mensen die enorme bedragen vroegen. Een Française heeft zelfs aan iemand 8 keer e normale prijs betaald, maar eenmaal in Bac Ha bleek ze de verkeerde persoon betaald te hebben en nog met de chauffeur te moeten afrekenen. Er lopen hier in Vietnamecht een aantal sukkel rond! Nynke en ik hadden het wel zo’n beetje gehad met dit land. Zo erg als hier hadden we het op al onze eerdere reizen nog niet meegemaakt. We zijn hier dicht bij de grens met China en wilden eigenlijk zo snel mogelijk terug! Gelukkig zijn we eerst nog een paar dagen in Bac Ha gebleven. Het is een heerlijk rustig dorpje in de bergen en rondom gehuchten met verschillende volken en kleurrijke traditionele klederdracht. In een eettentje van zijn vrouw ontmoetten we Tan. Hij spreekt goed Engels en heeft veel verteld over de regio, Vietnam en de buurlanden. Met hem zijn we twee dagen gaan wandelen in de bergen en hebben we overnacht in een homestay in een klein afgelegen dorpje. Heerlijk was dat! Maar de volgende keer zullen we daar iets mee over schrijven.

We trekken zo meteen verder de bergen in. Eerst een stuk per bus. We denken eraan om onze reisplanning om te gooien met twee doelen: een leuke tijd hebben en in november vanuit Bangkok het vliegtuig naar Myanmar te nemen. We zien wel wat we doen!

Groeten vanuit Bac Ha, Nynke & Steven


Er staan nu ook foto’s van Vietnam op onze site:

www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl