Prachtige dorpjes trekt ons het meest

Xin Chao,

Het is alweer een tijdje geleden dat we een bericht plaatsten. Kortgezegd zijn we vanuit Dong Van via Hanoi naar Cuc Phuong National Park gegaan. Maar ik zal het wat uitgebreider vertellen.

Na een dagje relaxen in Dong Van zijn we de volgende morgen (na alweer noodlesoep als ontbijt) met een gids gaan wandelen in de bergen rond het dorp. Het pad liep omhoog en soms haalden we een oud vrouwtje in met op haar rug een grote mand. Waarschijnlijk ging ze mais oogsten op een van de hellingen. Ongewild stoorden we de les die in het schooltje langs het pad werd onderbroken, doordat alle kinderen spontaan naar ons gingen zwaaien. Al vrij snel liepen we op een pad dat in de wolken leek te verdwijnen. Af en toe kwam er een motorbike voorbij met achterop een zak vol met net geoogste mais. Beneden in het dal stroomde een rivier en de berg aan de andere kant ervan was China. Noordelijker dan dit kan niet in Vietnam. Na een tijdje kwamen we langs een van de vele schooltjes. Ieder dorp lijkt wel een onderbouw te hebben. Door het openstaande raam hoorden we de kinderen het alfabet opzeggen. Niet gewoon ABC, want voor de A zijn al 3 uitspraken.

De afgelopen dagen hebben we al veel modder en stenen langs en op de weg zien liggen. Door ze vele regen zijn er heel wat landverschuivingen geweest. Niet overal wordt dit door de overheid verwijderd. Zo ook op dit bergpad. Opeens was het een drukte van jewelste van mannen en vrouwen uit de omliggende dorpen die gezamenlijk de landverschuivingen met houwelen verwijderden. Ik wilde wel even helpen. Echt veel heeft men er niet aan gehad. Toen ik op m’n vrije dag aan het zwoegen was, stond de rest te kijken hoe die blanke dat deed. Echt uitleg kreeg ik ook niet. Ik was bang om schade aan de weg aan te brengen. We zijn dus weer op weg gegaan. We kwamen door kleine dorpjes waarde tijd bijna leek stil te staan (op de motorbikes en mobiele telefoons na dan). Sommige kinderen schrokken van ons. Blijkbaar hadden ze weinig tot geen blanken gezien. Het is zo mooi om groepjes jonge kinderen redelijk ver bij hun ouderlijk huis vandaan te zien spelen. Midden in de natuur ontdekken ze steeds meer van hun leefwereld.

We kwamen steeds hoger, de lucht werd ijler, de loofbomen werden naaldbomen en vervolgens struiken. Overal waar ook maar een klein beetje aarde tussen de steile rotsen te vinden was, had men mais weten te plantten. Soms een hels karwei om die ene maïskolf te gaan oogsten. Het leven is hier een stuk zwaarder dan in de vlakke kustgebieden waar men zelfs 2 maal per jaar rijst kan oogsten. Op de top hebben we iets gegeten en zijn we aan de mooie gevarieerde afdaling begonnen. Door de hoogte en geïsoleerde ligging was het een hele andere wandeling geworden als rond Bac Ha. Na een uur of 5 lopen waren we terug in Dong Van en kregen we nog een lokale soep aangeboden.
Nynke vertelde vorige keer al dat ik op de markt gezien had hoe een hond werd geslacht. Elke keer als ik geblaf hoor, zie ik dat beeld weer voor me.

Ook de derde dag in Dong Van hebben we lekker gerelaxt en gekeken wat er in het dorp allemaal gebeurde. Ons hotel zat in het oude gedeelte. Een stukje van de doorgaande weg en tegenover de oude markt. Gewoon op het muurtje voor ons hotel zitten vonden we heerlijk. Ook omdat men druk bezig was met de voorbereidingen voor een festival. Mensen installeerden hun Vietnamese vlag voor de deur, lichtjes werden boven de straten gehangen alsof het bijna kerst was en een decor werd op het pleintje voor ons hotel gebouwd. Het moesten de bergen rond het dorp voorstellen met echte planten daarop. Het festival zelf zouden we gaan missen, maar de generale repetitie van de opvoering hebben we wel gezien. Jongeren in traditionele kleding die een lokale mythe uitbeelden. Erg mooi om te zien. Inmiddels hebben we ook onze favoriete restaurantjes met pho (noodlesoep), bun (iets andere noodlesoep), co’m (rijst) en tofu gevonden. Na 3 nachten was het tijd om weer verder te reizen (met pijn in ons hart). In 2 uurtjes waren we in Yen Minh.

Vrijdag zijn we vanuit Yen Minh terug naar Ha Giang gegaan. Dit keer hoopte ik op een meer ontspannen rit dan de heenreis.
Ik ga nog even terug naar die heenreis. In de Lonely Planet (ach, het is handig een reisgids, maar er staat wel erg veel foutieve info in de LP Vietnam) stond dat we in Ha Giang een speciaal permit (toegangsbewijs) moesten halen om het gebied rond Dong Van in te reizen. Maar niemand kon ons vertellen hoe. We zijn dus maar naar het busstation gegaan. Ook daar leek het permit niet te bestaan. We legden onze bagage in de bus naar Dong Van. Er zat nog niemand in de bus en dus bleven ook wij buiten op de stoeltjes onder het zeil zitten. Het regende nu al 36 uur onafgebroken. Opeens stapte de chauffeur in, startte de wagen en reed weg. Met onze bagage. De bus zagen we niet meer en dus begonnen we een beetje nerveus om ons heen te vragen. De mensen reageerden lacherig, maar we verstonden er niets van. Na een tijdje liet ik het maar gaan. Die grote tas met bagage is alleen maar ballast voor mn rug. Het belangrijkste had ik dicht bij me; geld, pinpas en natuurlijk Nynke! Gelukkig kwam de bus weer terug. De chauffeur had wat mensen thuis opgepikt. Vandaar dat iedereen zat te lachen. De busrit was prachtig, maar langs de kant van de weg zegen we borden die aangaven dat we een “speciaal gebied” in reden. Maar een permit hadden we nog niet. Ik was niet echt op mn gemak. De hele rit heb ik uitgekeken naar een controlepost waar we een permit konden bemachtigen, maar helaas. Het was al donker toen we dus in Dong Van voor een hotel stopten. Daar hebben we na wat afdingen geslapen. ’s Nachts werd ik wakker van een nachtmerrie. De militaire politie stond voor de deur en we werden in een donkere vieze cel gezet. Gelukkig bleek de volgende ochtend dat we niet voor de hotelovernachting betaald hadden, maar voor het permit. Dat kon je gewoon hier krijgen via het hotel. Eind goed, al goed.

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en op de terugweg van Dong Van naar Ha Giang. Ook deze rit zat ik niet echt op m’n gemak. De chauffeur zoefde van de berg naar beneden. Verschillende mensen om ons heen konden hun ontbijt niet binnenhouden. Het was ook niet zo’n beste busrit. We reden in een Hyundai; meer een Plopmobiel die je eigenlijk geen bus kunt noemen.

Vanuit Ha Giang hebben we er een hele dag over gedaan om in Hanoi te komen. Het busstation lag ver buiten het centrum. We hadden geen zin in een dure taxirit en in het donker een hotel zoeken. Dus hebben we in een wijk achter het busstation geslapen. Achteraf vond ik dit de leukste buurt van Hanoi.
De volgende ochtend hebben we de stadsbus naar het centrum genomen. Onderweg kwam het met bakken uit de hemel. Straten werden meren. Toen we in de buurt van de Kathedraal een hotel zochten regende het gelukkig niet zo hard meer. Later die dag zijn we naar de oude wijk gelopen.
We hebben vele straatjes gezien. Allemaal anders, maar ook eigenlijk niet. Allemaal hebben ze achtereenvolgens een hotel, bookingoffice, een of andere shop, hotel, bookingoffice enz. Ik hoopte Franse koloniale invloeden te zien. Door de vele stroomkabels, bomen en reclame-uitingen was dit moeilijk. Ook was het veiliger niet te veel naar boven te kijken, maar naar het verkeer. Wel zijn we nog in de oudste tempel van Hanoi geweest.

Op maandag zijn we ’s morgens eerst naar een mooie tempel in een andere wijk van Hanoi gelopen. Daarna zijn we met de stadsbus naar het busstation gegaan om de directe bus naar Cuc Phuong National Park te nemen. Het was er heel chaotisch en iedereen wilde ons wel meenemen. Helaas voor hen hadden we het kenteken van de juiste bus. Na en tijdje bleek deze vandaag niet te rijden. Het was namelijk een nationale feestdag. Er zat niets anders op dan een bus naar het dichtstbijzijnde dorpje te nemen en vervolgens een taxi. We zaten opgepropt in de bus. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin meer in. Na een tijdje begon ik het wat positiever in te zien; er stapten wat mensen uit, we zaten beter, er bleek iemand Engels te spreken en hij werkte in het park. Hij bleek geregeld te hebben dat de bus doorreed tot de ingang van het park, wat nog een half uur verder was. Alles is helemaal goed gekomen. We sliepen in een houten huis op palen. Het bed had een klamboe en leek wel een hemelbed. Met oerwoudgeluiden vielen we in slaap. De badkamer was buiten. ’s Nachts tijdens het plassen keken de gekko’s mee en vlogen er allerlei insecten tegen me aan. It’s all part of the expecience.

De dag erna zijn we samen met 2 Spanjaarden (die we de avond ervoor al hadden ontmoet) naar een opvangcentra voor apen en schildpadden geweest waar ze fokprogramma’s hebben met zeldzame dieren. Dat was interessant, maar niet altijd even succesvol. Uit de illegale handel had men van een bepaald apensoort 3 vrouwtjes en 1 mannetje weten te redden. Helaas werd het mannetje onlangs gebeten door een slang (†) en was het pas geboren jong ook een vrouwtje. Het is dus wachten op een ander mannetje die uit de illegale handel wordt onderschept. Er zaten een paar heel mooi gekleurde apensoorten bij die ik nog nooit gezien had.
De volgende ochtend kwam de regen met bakken uit de hemel. Toen we bij de receptie hadden aangeven met een motorbike verder het oerwoud in te willen gaan zei men dat we heel voorzichtig moesten zijn. Het kon erg glad zijn, ook tijdens het wandelen. We zijn dus met een gangetje van 20 km/uur op weg gegaan.De regen was al minder geworden, maar af en toe kwamen er druppels hard aan op mijn blote armen. Af en toe zijn we even gestopt om een grote oude boom te bekijken of een wandeling te maken naar een grot waar graven van 7500 jaar oud gevonden waren. Niet echt spectaculair, maar er hing een mystieke sfeer. Bij het parkcentre hebben we gegeten en gesproken met een Aussie. Vervolgens zijn we een stuk gaan wandelen. Het was inmiddels droog geworden, maar het pad was vaak erg glad en modderig. Onderweg kwamen we nog een Nederlands stel tegen. Zij hadden een nogal vreemde redenatie: “er was hier bijna niemand, kon het hier dan wel leuk zijn?”. Ik gaf aan dat ik dat juist wel fijn vond. Hiervan begrepen ze al helemaal niets. We hebben de wandeling voortgezet en zijn nog een 1000 jaar oude boom tegengekomen en een soort witte en grijze fazanten (Ron, misschien kun je onze wat vage foto’s bekijken. Wellicht zijn het jouw vogels?). Toen we terug bij de scooter waren begon het al te schemeren. We zijn dus maar snel teruggereden. Het was koel en heerlijk om te rijden. Ook Nynke heeft nog even een stukje gereden!

Gisteren hebben we het park verlaten en zijn we naar Ninh Binh gegaan. Vandaag hebben we een motorbike gehuurd en zijn we naar wat tempels in de buurt van Ninh Binh gegaan. De vrouw van de receptie legde ons in het Duits uit dat we via Highway 1 naar het noorden moesten gaan. Daar had ik (met maar 2 dagen scooter ervaring in mijn hele leven) geen zin in. Wij zijn dus binnendoor naar de tempels van Hoa Lu gegaan. Eigenlijk waren we al heel snel de weg kwijt. Nynke is een paar keer afgestapt om de weg te vragen. De omgeving was wel erg mooi met dorpjes, rijstvelden en bergen. De weg was slecht; veel hobbels, gaten, modder, plassen en ander verkeer dat vond dat ik veel te langzaam reed. Maar we zijn er gekomen. Gelukkig hadden we geen gids bij ons, want die wilden allemaal na 5 minuten de mooie tempel alweer verlaten. We hebben rustig de tijd genomen en gewacht tot de groepen weg waren. Er valt dan een heerlijke rust over je heen. Ook hebben we nog een berg beklommen en door een dorpje gewandeld. Na de lunch zijn we nog naar een andere nog mooiere tempel gereden. En er was niemand. Heerlijk!
Terug naar de stad via een betere route bleek dat we heen veel benzine verbruikt hadden. Gelukkig hadden we net genoeg, anders hadden we midden op Highway 1 stil komen te staan.

Het plan was om morgen vanuit Ninh Binh naar de grens met Laos te gaan. Helaas blijkt dat erg lastig (of heel duur) te zijn. We blijven dus nog even in Vietnam, maar binnen 6 dagen moeten we het land echt uit zijn. We zien wel wat er gebeurd.

Bedankt voor alle leuke reacties op deze site en per mail. Erg leuk om dat allemaal te lezen!

Nynke & Steven

P.S. Er staan weer een aantal fotos online:
www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl