Slalommend door China richting Vietnam

De afgelopen twee dagen zijn we zo door China gereisd. Slalommend rond het langzame verkeer dat niet in zijn spiegel wil kijken. Na vele kilometers en bussen zijn we nu in Pingxiang, het laatste Chinese plaatsje voor de grens met Vietnam.
Het is vandaag een nationale feestdag in China. Onderweg merkten we daar niet zo veel van, want veel mensen zijn nog aan het werk. Maar hier in het centrum van Pingxiang hebben we net genoten (en soms ook zeker niet!) van karaoke en verschillende dansen. Langs een kanaaltje ligt een soort van boulevard waar oude mannetjes spelletjes zitten te doen onder een veranda. Daar zaten we gezellig op een bankje totdat er krukjes werden aangevoerd en grote schermen allemaal voor de karaoke. Het is nu bijna 22 uur en kleine kinderen staan daar nu nog steeds mee te dansen.
Wij niet, want we gaan zo naar bed om morgenochtend bijtijds naar Vietnam te gaan. Eigenlijk hadden we nog naar een dorpje in China willen gaan, maar ik zal eerst beginnen met ons vertrek uit Yangshuo waar we heerlijk tussen de rijstvelden hadden gefietst.

Afgelopen vrijdag hebben we eerst lekker ontbeten in Yangshuo en ons voor de zoveelste keer laten fotograferen met een paar Chinezen. Vervolgens met de bus naar Guilin. Daar aangekomen bleek dat niet iedere Chinees zo aardig is. Tot nu toe waren we ze nog niet echt tegengekomen, maar hier in Guilin hadden we er snel een hoop gevonden. Na een tijdje hadden we er toch bij iemand uit kunnen trekken hoe we nou op dat andere busstation konden komen. Na een stadbus, een gewone bus en een gezamenlijke taxi kwamen we aan in het dorpje Ping'an. Het was er super chaotisch, druk en toeristisch. Eigenlijk wilden we het liefst meteen weer weg. Wat we toen nog niet wisten was dat als je net iets verder liep dan de overvolle uitkijkpunten, je midden tussen de rijstvelden liep en bijna niemand tegenkwam. Dat merkten we de volgende dag toen we over de smalle bergpaadjes naar het dorpje Zhongliu liepen. Dat was super mooi met groene rijstvelden op terassen op ongeveer 800 meter hoogte. Men verbouwde ook pepertjes en andere groenten. Samen met de bossen op de stijle stukken en de bergen op de achtergrond vormde dit een prachtig plaatje (helaas nu nog geen foto's, die volgen later). De paadjes waren smal en er stond vaak gras langs. Soms begon dat spontaan te bewegen. Nynke had nog een paar vluchtende slangen gezien. Ik had ze niet gezien terwijl ze gewoon naast me lagen. Dat vond ik alleen maar extra... spannend zeg maar. Onderweg kwamen we vrouwtjes uit de dorp tegen die graag wilden dat we in hun hotel zouden lunchen. Zij ging ons voor en plotseling begon ze had te gillen. Midden op het pad lag opeens een slang. Niet heel groot, maar ik schrok wel van haar reactie. Iets verderop stonden een paar kinderen te lachen. Ze hadden het dier doodgeknuppeld en daar neergelegd om de voorbijgangers te laten schrikken. De lunch was super lekker met veel verschillende soorten groenten. Ook had men een Vlaams gezin weten te strikken waarmee we gezillig hebben ziten praten. Nadat we helemaal vol zaten en de ergste hitte voorbij was, zijn we naar ons hotel teruggelopen. Daar hebben we op de veranda gekeken naar alles wat er om ons heen gebeurde: Chinese toeristen die in draagstoelen naar boven gaan, kleine eendjes die tussen de rijstscheuten zwemmen en kinderen die nog buiten spelen.

De volgende ochtend hadden we helemaal nergens zin in. Ik was moe en verkouden en het was zo lekker koel in dit bergdorpje. Op ons balkon hebben we van het uitzicht over de rijstvelden genoten. s Middags hebben we nog wel even een korte wandeling gemaakt. Als je de goede kant op gaat, ben je binnen tien minuten alleen tussen het groen. Heerlijk!

Gisterochtend zijn we vroeg opgestaan om de bus van half acht te nemen. Na een tweede bus kwamen we aan in Guilin. Hier weten ze nog steeds niet wat aardig is. Nynke stond in de rij voor een kaartje naar Nanning. Toen ze bijna aan de beurt was, drong er iemand voor. Toen ze net aan de beurt was ging de mobiel van de medewerkster af, sloot ze loket 13 (was misschien te verwachten) en liep weg. Zo kon Nynke weer ergens anders achteraan gaan staan.

In Nanning was het erg druk door de naderende feestdag. Het busstation was chaotischer dan ooit en we konden niet echt onze weg vinden. We hadden al een lange reisdag achter de rug en wilden snel in het centrum een hotel vinden en douchen. Met de stadbus deden we er bijna een uur over. Daar spraken we nog twee Nederlanders die al 15 maanden onderweg waren. Dat was wel gezellig. Na een heerlijke douche en eten zijn we naar het treinstation om de hoek gelopen. Daar hebben we snel een kaartje kunnen krijgen om de volgende morgen naar Ningming te gaan. Gelukkig geen chaotische busstations meer hier in Nanning (dachten we).

Vanmorgen zijn we naar het treinstation gegaan. Om de trein te nemen die helemaal de verkeerde kant op bleek te gaan. We hadden een verkeerd kaartje gekregen en waren te laat voor de juiste trein. Gelukkig kregen we ons geld terug en zijn we met de stadbus naar het busstation gegaan. Ook daar daar kregen we eerst een verkeerd kaartje. Tot een dag terug ging alles zo gemakkelijk, maar opeens kostte het veel meer tijd, energie en geduld. Een paar uur later dan gedacht waren we dan eindelijk op weg naar Ningming. Onderweg konden we (zoals eigenlijk elke dag) zien hoe mooi China is. Vanuit Ningming wilden we naar een dorpje gaan bij een mooi natuurgebied. Ook hier was het moeilijk en de mensen werden zelfs vervelend. We hadden opeens helemaal nergens meer zin in als het zo moet. Dus hebben we de plannen gewijzigd en hebben een bus richting Pingxiang genomen. Daar hebben we nog een leuke laatste avond in China gehad. Buiten de laatste twee dagen hebben we het heel erg naar ons zin gehad in China. Ik wil er graag nog eens naar toe.

In sommige bussen wordt de temperatuur aangegeven. Als het dan buiten 37 graden is, ervaar je het binnen als lekker koel terwijl het daar 28 graden is.

We gaan zo naar Vietnam. Het plan is om zo snel mogelijk naar het strand te gaan. Wellicht op een mooi eilandje. Daar hopen we lekker uit te rusten en een paar dagen vakantie te vieren. Daar zijn we wel aan toe. Of we daar ook internet hebben weet ik nog niet. We zien het wel.

Groeten vanuit China, Nynke & Steven