Wij gaan naar Myanmar!

Na uiteindelijk 7 weken op het Sae Lao Project zijn we nu inmiddels in Thailand. We hebben het project jammer genoeg met gemengde gevoelens verlaten. De laatste tijd was de vrijwilligersgroep wat minder leuk, waardoor we steeds meer samen aan het praten waren in het Nederlands. We hebben een aantal gesprekken met de manager gehad, waarin hij iedere keer een ander verhaal vertelde. Ook zijn er wat strubbelingen geweest. Het was tijd om te vertrekken.


Ondanks de negatieve gevoelens hebben we toch nog heel veel mooie dagen gehad. Het was voornamelijk heel relaxt op Sae Lao en we hebben een nog sterkere band gekregen met de kinderen daar. Wij vonden het bijvoorbeeld heel leuk dat toen we terug kwamen uit Luang Prabang dat alle kinderen het spel "four-four-four" konden spelen, wat wij ze geleerd hadden. Klasine, dit is het alternatieve kwartetten wat jij ons geleerd hebt! Ook hebben we 's ochtends nog een keer heel leuk flessenvoetbal gespeeld met z'n vijven. Dat was echt heel gaaf! Natuurlijk proberen de kinderen altijd vals te spelen, welk spel we ook deden, maar het was altijd erg leuk!


Op onze laatste boedhadag waren de vrijwilligers aan het feesten. Steven en ik zaten alleen in het restaurant, komen de twee boys eraan.... Wij gaan ook drinken, lao-style! Ze wilden graag een colaatje drinken op de manier waarop laotianen hun bier drinken. Er is een fles en iedereen krijgt om de beurt een glas drinken aangeboden. Als je glas leeg is, gaat de volgende enz. Dat was erg gezellig!


Op dinsdagavond zijn we vertrokken van het project, na een emotioneel afscheid. Woensdagochtend vroeg hebben we de bus gepakt naar Vientiane. Diezelfde dag hebben we nog een visum aangevraagd voor Myanmar. En met veel geluk was die ook nog die middag klaar! We hadden echt een spoedprocedure, omdat we woensdag Laos uit moesten. Later hoorden we dat Jorrit en Jet later die dag in Vang Vieng aangkwamen en dat we hen dus net gemist haddden.


Daarna zijn we gauw de grens overgegaan en hebben we in het donker een hotel gezocht in de grensstad Nong Khai. Dat was nog een hele klus, want onze tuk-tuk chauffeur bracht ons steeds naar veel te dure hotels en niet naar het guesthouse die wij wilden. In Nong Khai hadden we echt last van een cultuurshock! Wat een verschil met Laos! Het is allemaal veel moderner in Thailand.


Op donderdag zijn we weer verder getrokken naar Khon Kaen. Onze eerste indruk was dat het een hele drukke, chaotische, grote stad was. We hebben weer lang rondgelopen met onze backpacks om een hotel te vinden. Wel was het 's avonds erg gezellig op straat met allemaal eetstalletjes enzo. Maar totdantoe kon ik nog niet echt genieten van Thailand. Het is hier een stuk westerser, dat merk je gelijk al bij de grensovergang. Je kunt hier veel meer kopen en alles is stukken voordeliger dan in Laos. Maar na een hele tijd in een wat minder ontwikkeld land, heb ik helemaal geen behoefte meer aan westerse luxe... Ik eet het liefst rijst als avondeten en noedelsoep als ontbijt. (-:


Na Khon Kaen zijn we verder gereisd naar Sukhothai. Het was een lange busrit van 7 uur, maar er werd geen lunchstop gemaakt. Dus hebben we onderweg maar wat eten gekocht tijdens de plaspauzes en dan hup weer door! In Sukhothai hadden we gelijk een hostel dichtbij het busstation. Ons hostel heeft gratis fietsen dus wij gingen gister gelijk op weg naar het grote winkelcentrum om dollars voor Myanmar te halen en een reisboek voor Myanmar. Helaas konden we beide niet vinden, maar toch hadden we een lekker fietstochtje gehad op de snelweg van Sukhothai! Rijd je daar tussen alle grote bussen, auto's en scooters! (-: Gaaf om mee te maken en af en toe ook een beetje eng!


Vandaag hebben we het oude tempelcomplex vlakbij Sukhothai bezocht. Het was erg mooi! En ineens erg warm! Na een paar dagen in airco-bussen zijn we niet meer gewend aan het klimaat.
Er staan veel mooie foto's van de tempels en Laos online op: www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl


Vanavond gingen we na ons avondeten weer terug naar ons hostel, worden we ineens bij de Chinese tempel uitgenodigd om met hen mee te feesten. We moesten gaan zitten en er werd een toneelstuk opgevoerd, allemaal in het Chinees. De mensen waren heel beleefd en gaven ons water, eten en een waaier tegen de muggen. Ook moesten we op de foto voor het podium, terwijl het toneelstuk nog steeds bezig was. Een half uur later hielden we de foto al in onze handen! Echt hele lieve mensen en leuk om mee te maken! Maar na heel veel water en eten, zijn we gegaan, want morgenvroeg nemen we de bus naar Mae Sot, de grensstad met Myanmar en daarna gaan we echt naar Myanmar!
Het kan zijn dat we in Myanmar geen internet hebben. Ook zijn we momenteel telefonisch niet meer bereikbaar.


Groetjes,
Steven en Nynke