Een mooie afsluiting van onze reis!

Hoi allemaal!

Wij zijn vandaag aangekomen in Singapore! De eindbestemming van ons jaar reizen!
Maar eerst ga ik terug naar Jepara.

We waren vroeg opgestaan om de veerboot van 9.00 uur te nemen. Toen we aankwamen bij de haven, merkten we al dat het verdacht rustig was. De veerboot was al vertrokken om 8 uur, want hij was vol. Dat hadden we nog niet meegemaakt in Azie. Meestal gaat het vervoer iets te laat of gewoon op tijd. We hadden dus pech gehad!

Omdat we toch ergens heen wilden pakte we de bus in de richting van Bandung An. Na een lange reis en meerdere keren overstappen kwamen we daar aan. Bandungan ligt in de bergen, waardoor het er veel koeler is dan in Jepara en dat was zeer welkom! Na bijna een jaar in een tropisch klimaat, zijn we toch wel toe aan koele temperaturen. In Bandung An bleek het de tijd te zijn voor de jaarlijkse kermis. Compleet met kermisattacties, suikerspinnen en kledingstalletjes. Maar wel op z'n Indonesisch. We zaten te kijken, naar kinderen het hengelden naar plastic visjes. Maar in plaats dat ze hun visjes bewaarden gooiden ze ze gelijk terug in het water! Ze moesten gewoon betalen om te mogen vissen. (-: Sommige kermisattracties zagen er iets te eng uit, om in te gaan zitten, dus daar hebben we vriendelijk voor bedankt.

De volgende dag wilden we genieten van het mooie uitzicht. We liepen omhoog in een leuk pitoresk straatje, toen we werden gevolgd door een groep jongetjes die heel hard hallo riepen, maar zodra wij te dichtbij kwamen renden ze weg. Uiteindelijk kwamen er wat mensen naar ons toe, waar wilden we eigenlijk heen? Na wat handen en voetentaal begrepen ze dat we naar 'Hollywood' wilden. Wij begrepen het niet helemaal, maar de vrouw gaf de jongetjes te kennen dat zij ons wel mochten gidsen. Er kwam gelijk een grote glimlach op hun gezichten! Waarna ze ons voor gingen naar 'Hollywood', wat dat ook mocht betekenen. Na een tijdje kwamen we aan bij een slagboom met een streng uitziende beveiligingsman, de jongens liepen op hem af en legden uit waar we voor kwamen. En we mochten doorlopen. We waren beland in 'Hollywood', een luxe villawijk voor de welgestelde Indonesier. Vanuit hun huis hebben deze mensen een heel mooi uitzicht over de vallei. Wij hebben ook even genoten van het uitzicht, wat heel helder was. De jongens hebben we vriendelijk bedankt. Ze vonden het helemaal geweldig!

Bandung An is ook bijzonder, omdat er een hindoeistische tempel staat. De intreeprijs was helaas zo hoog, dat we maar bedankt hebben. De wandeling terug naar beneden was het reisje wel waard. We liepen langs allemaal tuindersbedrijfjes, die mooie planten kweken. Het uitzicht over de omgeving was wederom heel mooi!

Toen weer op naar Jepara, hopend dat we de volgende boot konden nemen. Na een lange, warme reis voelde Steven zich echt niet goed. Dus snel terug naar ons hotel. We besloten de volgende dag maar niet met de boot te gaan. Later hoorden we dat die ook niet kon gaan, vanwege te hoge golven.

En om een lang verhaal kort te maken, we zaten een week later nog steeds in Jepara. We hebben wat geinternet, waren om de beurt niet lekker en wachten op een boot die maar niet ging. De enige dingen die we deden was 's ochtends ontbijten van het ontbijtbuffet, 's middags lunchen en 's avonds avondeten. Na een tijdje was zelfs de pasta op, want rijst konden we even niet meer zien.


Na negen dagen besloten we toch maar naar Yogyakarta te gaan. De speedboot die de dag erna zou gaan was kapot en om nou weer te wachten op de veerboot die dan wel en dan niet ging, nou nee. We waren helemaal klaar met Jepara, waar het vooral erg warm is. Het is een ideale plek om ziek te zijn, het stadje is rustig, het internetcafe goed en het restaurant bij het hotel ook heel goed. De laatste dag waren we er toch maar even uit geweest, we namen een taxi naar sunset-beach. Een heerlijk ritje door de omgeving. Na dik een week alleen maar hotelkamers gezien te hebben. Het strand was ok en de zonsondergang mooi. HEt was vooral leuk om er even uit te zijn. Op het moment dat we weer terug wilden naar Jepara, was er geen taxi te bekennen. We konden wel een motor-taxi nemen, maar als je net beter bent is dat niet zo ideaal. Tot ik een auto zag aankomen. De mensen die daarin zaten wilden ons wel een lift geven, maar ze spraken helemaal geen Engels. We begrepen alleen waar zij heen gingen.We kregen lekkere snackjes van ze en via een omweg bereikte onze chauffeur ons hotel, waar hij nog nooit geweest was. We bedankten hen hartelijk, ze wilden geen geld accepteren. En waren blij dat ze ons bij ons hotel konden brengen. Soms is het wel leuk die Indonesiers, die gewoon geen Nee kunnen zeggen op een vraag.... (-:

We namen een luxe busje naar Semarang, waar we konden overstappen op het busje naar Yogyakarta. We zaten op ruime stoelen in een airconbusje, heerlijk. Na een taxitritje liepen we in het toeristencentrum van Yogya. Er kwamen veel mensen naar ons toe, die ons accomodatie aanboden, maar wij zoeken het liever zelf uit. Er kwam daarna ineens een super enthousiaste Duitse vrouw op ons af die zei dat ze het meest mooie hotel van Yogya wist. Wij met haar mee.... Het bleek een heel toeristische plek vol blanken en ook nog vol gelukkig. Uiteindelijk vonden we een ander leuk hotelletje in dezelfde buurt. De dag erna gingen we Yogya verkennen, dus op naar het Kraton. Dit is het paleis van de lokale koning, waar de Nederlanders heel bang voor waren. Het was wel grappig om giften uit Nederland te zien in het verder zo Indonesisch ingerichte paleis. Ook waren er foto's uit Holland, waar een van de prinsen gestudeerd had, in Leiden nota bene. Grappig.


Verder was het niet heel bijzonder, de Indonesiers vinden andere dingen interessant dan wij. Zo was het complete bestekset van een vroegere koning was ten toongesteld. We waren na dit bezoek heel moe, we waren nog niet helemaal fit, dus weer lekker terug naar het hotel.


Omdat we Yogya maar erg toeristisch vonden en het eten er niet zo lekker was, gingen we op weg naar Borobodur. We kwamen aan op het station, waar fietstaxi-chauffeurs ons probeerden mee te nemen naar de beste hotels. Wij waren echter niet zo overtuigd, uiteindelijk kwam er een man aan die goed Engels sprak. Hij vroeg wat we wilden, want de chauffeurs hadden echt goede prijzen. We zeiden dat we graag uitzicht op rijstvelden wilden. Tja, dan moesten we niet in Borobodur zijn, maar in een vande dorpjes in een homestay. Dat klonk mij al wat beter in de oren. Dus brachten de blije chauffeurs ons naar de homestay. na een hobbelig pad belanden we in Homestay Padmo Suwarno, waar het gezin een heel mooie kamer aanbood, waar zelfs de chauffeurs van onder de indruk waren. Na een tijdje ging ik even kaarten op de binnenplek, waarna iedereen van het gezin geinteresseerd naar mij toekwam.


Ze wilden ook wel kaarten gaf de oudste broer aan, maar dan wel het spel wat zij altijd speelden. Dat was leuk, we speelden met de twee broers een spel wat we niet goed snapten. De jongste broer die verstandelijk beperkt is, vond dat wel lollig. We maakten veel geintjes met hem en ondanks dat hij maar een paar woorden Engels sprak en wij een klein beetje Bahasa Indonesia, konden we elkaar heel goed begrijpen. Het was echt erg gezellig. Uiteindelijk kwam de 'huisassistent' ook meedoen. (....)

De volgende dag hebben we de tempel van Borobodur bekeken, het was schitterend! Vooral de beeldhouwwerken waren erg indrukwekkend. Hele vogels en olifanten natuurgetrouw uitgehakt! Ook het uitzicht vanaf de tempel was fenomenaal!
Daarna terug naar onze homestay, waar we even uit gingen rusten, waarna de jongste broer weer heel graag met ons wilde kaarten.


Op onze tweede dag in Borobodur hebben we lekker rondgelopen in het dorpje, een boedhistische tempel bezocht en lekker rustig aan gedaan. 's Avonds wilde de jongste broer Steven ineens meenemen op de brommer. Steven houdt daar niet zo van, dus ik ging met hem mee. We reden door het dorp. En ineens kwamen we op een mooie open vlakte met rijstvelden, waar je een heel goed uitzicht had op vulkaan Merapi, Borobodur en nog meer bergen. We waren allebei sprakeloos.


Daarna gingen we terug om Steven op te halen. Tot ineens de sirene ging, het teken dat er weer gegeten mag worden, in de tijd van de ramadan. Ineens was hij verdwenen. Gelukkig was de huisassistent achter hem aangekomen. Hij vertelde ons over de gewassen die er groeiden, bijzonder!

Op de laatste dag hebben we nog wat kleine tempels bekeken die eigenlijk mini-borobodurs waren. Wederom hebben we genoten van het kaarten, het heerlijk verse eten in de homestay. We werden werkelijk helemaal volgestopt! Ik heb geen honger gehad bij deze mensen thuis! Maar na vier nachten was het tijd om afscheid te nemen. De jongste broer was emotioneel, want hij had veel tijd met ons doorgebracht, de rest van de familie wilde met ons op de foto. Ze zeiden dat we nog maar es terug moesten komen. Wellicht!

We stapten op de bus naar Yogya en daarna met de stadsbus naar Prambanan. Na wat eten namen we een fietstaxi naar een hotel. De chauffeur wilde ons eigenlijk alleen afzetten bij dure hotels. Maar wij besloten toch bij een wat goedkoper hotelletje te stoppen. Later kwamen we erachter waarom hij dat niet wilde. De mederwerkers maakten namelijk geregeld de kamers schoon, maakten om de haverklap nieuwe welkomstdrankjes klaar... Ook wisten ze eigenlijk niet zo goed hoe duur de kamers moesten zijn. En de gasten bleven maar komen en gaan. We waren in een rendez-vous hotel beland. Het was eerst wel grappig om het komen en gaan van de gasten te bekijken, maar de volgende ochtend hebben we toch maar een ander hotel genomen.

De tempels hebben we van een afstandje bekeken, ze bleken namelijk niet zo heel interessant te zijn en we hadden er niet veel energie voor.
De dag erop namen we de bus naar het vliegveld van Yogya, waar alles heel soepel geregeld was. We spraken er nog met twee meiden die op Java studeerden en nu voor het suikerfeest terug gingen naar Borneo. Ze studeerden Diergeneeskunde en Stadsplanning, interessante studies, nu Indonesie steeds rijker wordt. Het was een leuk gesprek, waarin zij heel geinteresseerd waren in wat wij nou precies deden. Leuk! Wij vonden het ook leuk om met interessante mensen te praten die zulk goed Engels spraken.

We hadden een goede vlucht met Air Asia, hoewel we wel wat vertraging hadden. Ach, onze rupies hebben we opgemaakt in het vliegtuig, dat was erg handig. En de landing was goed, ik heb nauwlijks last gehad van mijn oren!

En toen stonden we ineens in Maleisie, in Johor Bahru , een megastad. We hadden geen idee waar we waren, we hadden geen hotelboeking.... Wat nu? Na een tijdje rondlopen in wat supergrote winkelcentra, malls noemen ze die hier, kwamen we in een straatje met wat goedkope hotelletjes. Gelukkig! We hadden een mooie kamer met airco en de eerste warme douche sinds tijden! Tot dan toe hadden we of een koude douche, of een emmer met koud water en een schepemmertje. Het was dus wat makkelijker haren wassen, zeg maar!

We deden gister een wandeling door JB, bekeken wat historische gebouwen en liepen over de Chinese markt. Ook gingen we langs de Hindoe-tempel die we al eens gezien hadden. Toevallig hadden ze daar een festival dat 10 dagen duurde. Er was veel oorverdovende muziek, de beelden van de goden waren mooi versierd en het was erg druk. Leuk om te zien!
Steven en ik bezochten ook een Chinese tempel die we 4 jaar geleden al eens gezien hadden, maar die nu heel mooi gerestaureerd was.

Gister zijn we op ons gemakje richting Singapore gegaan. Het was gewoon een kwestie van de shoppingmall doorlopen en dan ben je zo in Singapore! Daarna nog een bus naar het centrum en we waren heel dichtbij ons hostel. We lieten onze tassen achter en we gingen wat eten. Daarna rustig aangedaan in ons hostel.

Vandaag hebben we lekker door de Chinese buurt gelopen en daar een Chinese tempel bekeken, die zo groot is dat het alleen maar door Chinezen gebouwd kan zijn! Het gebouw is 6 verdiepingen hoog en helemaal met airconditioning, met duizenden boedha-beelden. Je houdt het niet voor mogelijk.

Vanacht ons laastste nachtje in een hotel, dan morgen lekker relaxen in de botanische tuinen van Singapore, voor we om 00.30 naar Nederland vliegen.

Nou, tot gauw, allemaal!

Liefs,
Steven en Nynke