Sulawesi, is mooi!

Hoi Allemaal!
Nu eindelijk een reisverslag vanuit Indonesie!
We kwamen na onze vlucht vanuit Singapore aan in Makassar. Daar een taxi genomen en op naar ons hostel. Het was tegen 12-en dus we hoopten dat ze nog open waren. Dat bleek het geval, maar de man die aant werk was sliep. Ik (Nynke) heb hem wakker gemaakt en om die reden was hij behoorlijk chagarijnig. We liepen een paar trappen op en daar was onze kamer! Onze eerste indruk was dat het errug warm is in Makassar en dat het hostel er niet al te best uit zag. De volgende ochtend bleek dat nog steeds te kloppen, het hostel was erg vies en stonk naar rook. We zijn even wezen kijken bij Fort Rotterdam, gebouwd door de Nederlanders. Helaas werd het fort verbouwd, dus was er niet veel te zien. Daarna hebben we een hele mooie Chinese tempel bekeken, van 5 verdiepingen hoog! Het is niet goed te beschrijven hoe het eruit zag, maar het was echt heel mooi!!! We hebben nog een hapje gegeten en toen op naar Pare Pare.
Aangekomen op het busstation bleek dat er een bus was die naar Pare Pare ging en die was bijna vol! Echt super geluk hebben!! Alle mensen in de bus waren erg nieuwsgierig naar ons, maar spraken maar een paar woorden engels. Dit resulteerde in grappige gesprekken. Twee jongens voor mij (Nynke) vonden mij en voornamelijk Steven erg interessant en maakten foto's van ons met hun mobieltje. Op het moment dat ik foto's van hen probeerde te maken, doken ze weg en waren ze ineens heel erg verlegen. Uiteindelijk is het toch gelukt om ze op de foto te krijgen een paar uur later, want de busrit duurde behoorlijk lang. Dit kwam doordat de bus stopte om mensen op te pikken, om mensen naar de wc te laten (na een lange tussenstop met eten) etc., etc. Na 4 uur, waren we in Pare Pare. Dankzij de aardige mensen in de bus werden we netjes voor de deur van een hotel afgezet. De mensen vroegen ons of we een reservering hadden en gingen daarna druk discussieren, welk hotel nou het best was voor ons. Echt heel erg lief van hun!! Ons hotel was erg mooi en gek genoeg even duur als ons hostel in Makassar. Na wat gegeten te hebben, zijn we snel gaan slapen.


De volgende ochtend waren we vroeg op, om al om 8 uur op het station van Pare Pare te staan. Daar werd ons verteld dat de bus naar Rantepao pas om 12 uur ging. Dat was echt balen, nu waren we voor niks zo vroeg opgestaan! De mensen op het station waren aardig en we hebben een tijd met hen gepraat. Er kwam iemand langs die wat eten verkocht en volgens de mannen die we spraken, was het erg lekker. Het bleek ook super lekker te zijn. Het was bakso, een noodel-soep met pittige balletjes, waar soms ei in zat. Na een paar uur kwam de bus, iets te vroeg, namelijk om 11.00 uur. De busrit was wederom lang, maar zonder leuke gesprekken. Rond vijven waren we in Rantepao. Hier konden we uitstappen vlakbij het hotel waar we wilden slapen. Ze hadden nog een kamer en het hotel is echt heel mooi met mooie bloemen en mooie rotsblokken in de badkamer!! We hebben 's avonds gerechten gegeten uit de Toraja-regio en gingen toen lekker slapen, met op de achtergrond het geluid van kikkers en andere dieren.


De volgende dag kwam er voor het hotel een gids naar ons toe: John. En al snel zaten we in de auto naar een begrafenis. In deze regio wordt deze grondig voorbereidt, waar wij heen gingen (midden in de bergen) was 4 maanden gepland. Voor iedere nieuwe begrafenis wordt een soort van dorp gebouwd waar gasten in hun eigen hut kunnen verblijven, een keuken, grote toren waar de kist in ligt en een veld waar de buffelos staan die geoffet gaan worden. We mochten overal kijken. Eerst werden de gasten ontvangen. Ook kregen we thee met lokale koekjes. Na een tijdje werd de eerste buffelo geoffert, wat er gewoon op neer kwam dat zn keel een paar keer werd doorgesneden en uiteindelijk zou doodbloeden. Er zouden er nog 23 volgen, want het was een rijk persoon.

Hierna zijn we weggegaan. s Middags hebben we babygraven in een palmboom bezocht, graven in een rotswand met houten evenbeelden van de doden en traditionele huisjes. Dit was een interassante maar vermoeiende dag.

Dus zondag zou een rustdag worden (en wasdag zoals in Ghana). Rond het middaguur was Nynke in gesprek met een Duitse man een een DUits meisje. Ze wilden samen een motor huren en rondtoeren door het gebergte rond Rantepao. En 10 minuten later liepen we samen door de straten op zoeknaar een verhuurder. Die vondenn we tegenover het voetbalveld. Na een beetje afdingen en Nederlands praten met de man, moest ik eerst 2 proefrondjes rond het voetbalveld rijden. Dat ging best aardig als je bedenkt dat ik het nog noiit gedaan had en men hier links rijdt. Helm op, Nynke achterop en gaan met die banaan! Buiten Rantepao werd het rustiger maar de gaten in de weg groter. Gelukkig ging het erg goed. We zijn maar 1 keer geslipt maar net niet gevallen. De route was erg mooi. We kwamen langs vele leuke dorpjes en prachtige terassen met rijst en badderende buffelo's. Toen we net terug waren, begon het super hard te regenen.

Maandag zijn we eerst naar de lokale markt gegaan waar buffelo s voor vele duizende euros verkocht worden. Later hebben we daar een busje naar Batutumonga genomen. Toen we na een uur uitstapten zaten we al hoog in de bergen. Daar hebben we eerst een traditioneel huis van lokale mensen gezocht waar we konden slapen. Daarna hebben we nog even rondgelopen en heel veel kinderen gegag gezegd.
s Avonds kregen we een heerlijke rijstmaaltijd (uiteraard rijst!) met groente en thee. De avonden zijn hier koud. Dus na de sterren bekeken te hebben zijn we vroeg gaan slapen. We hoorden helemaal niets, want we waren de enige gasten.
s Ochtends was het ontbijt (pannenkoeken met banaan en thee) erg lekker. Toen zijn we op stap gegaan. Onderweg was het rustiger, want veel kinderen waren blijkbaar op school. Na een tijdje kwamen we langs een huis waar een man ons vroeg of we thee wilden. Dat konden we natuurlijk niet weigeren. Het was erg interessant om zijn huis te zien en hij sprak nog een beetje engels ook. Gelukkig hadden we nog een pak koekjes om aan hem te geven. Opgewekt gingen we verder, maar het zou een lange wandeldag worden. Langer dan we hadden gedacht. Toen het 3 uur was geweest en Nynke haar enkel had verzwikt hebben we geprobeerd een lift te krijgen, maar al het verkeer ging de verkeerde kant op! Naar een tijdje konden we achterop een truck meerijden. We gingen naar het zeil zitten dat toen opeens begon te bewegen. Er kwam een slaperig kind onder vandaan. Zo waren we snel terug in Rantepao.

Woensdagochtnd nemen we de bus naar het noorden naar Tentena. Een lange reis die hopelijk niet te lang gaat worden. Daar hopen we te gaan wandelen in een nationaal park. Begin volgende week hopen we dan naar Togean eilandjes te gaan. Daar hebben we genoeg tijd om verhalen en fotos op internet te zetten, maar of we daar ook bereik hebben betwijfel ik.

Salamat Soree, Steven & Nynke