Afscheid nemen valt soms erg zwaar

Na drie weken op de boerderij zijn we helaas vertrokken. Het afscheid was erg moeilijk, maar ook aan alle mooie dingen komt een eind. Gelukkig mogen we nog eens langskomen en willen ze graag weten wat we allemaal gaan ondernemen. En er lonkt weer een nieuw wwoofing-avontuur, want de dag erop zijn we op een nieuwe boerderij begonnen. Dit keer iets ten zuiden van Carcassonne net buiten Limoux. Maar eerst even terug naar onze geweldige tijd op de boerderij in het departement Tarn.

Toen we daar aankwamen werden we begroet door de Engelse boer. Eigenlijk leek hij meer op een hippie. Ook was de plek (zacht uitgedrukt) best wel rommelig. Ik wist niet wat ik ervan moest denken en liet alles maar over me heenkomen. Het is een Franco-Engels gezin met twee zonen (pubers). Thuis wordt er eigenlijk alleen Engels gesproken. Ons Frans wordt wederom niet echt bijgespijkerd.
De boerderij is eigenlijk nog in aanbouw. Ze wonen tijdelijk (inmiddels al zo'n 8 jaar) in een kleine cabane met ernaast een oude Nederlandse stadsbus als slaapkamer voor de kinderen. Buiten staat een houtsnipper-toilet en even verderop een caravan waar wij in mogen slapen. Dit alles staat eigenlijk middenin de schapenweide. Als ik 's nachts ging plassen, stond ik vaak tussen de schapen met zicht op vele prachtige sterren. En als we 's ochtends opstonden, kwam het lammetje al aangerend op zoek naar zijn fles met melk. Ook 's avonds gaven we die vaak aan hem. Soms vergaten we dat bijna en moesten we het hele veld afzoeken. Natuurlijk liep het lam precies aan de andere kant bovenop de heuvel.
Aan het einde van het land ligt de grote groentetuin. Omdat de familie net terug was van een korte vakantie stond er erg veel onkruid. We hebben dan ook uren staand of zittend onkruid gewied. Omdat het gras bijna dood was, hebben we veel onkruid en doorgeschoten sla aan de schapen gevoerd.
Gelukkig hebben we ook sla en bontjes gezaaid, prei en sla gepland en veel geoogst. Ik vond het vooral erg leuk om de gele, groene en witte courgettes en verschillende soorten komkommers (tennisballen, harige en gewone) te oogsten. We hebben ook aan den lijve ondervonden waarom de boontjes zo duur zijn! We stonden echt uren lang voorovergebogen over de struikjes met zeer goed gecamoufleerde boontjes. Rugpijn gegarandeerd, maar ze smaakten erg lekker. En als iemand beweert dat wij een half jaar op vakantie zijn, geloof ik ze nu echt niet meer!
Donderdags gingen we naar de bio-markt in Castres om de groentes en het fruit te verkopen. Voordat we vertrokken moesten we veel oogsten: sla, paksoi, wortel, basilicum, tomaten etc. Het was erg interessant om op de markt te staan. Ik mocht de markt ook officieel openen door met een klok te luiden. Er stonden al veel klanten met zakken vol boontjes en tomaten op mijn signaal te wachten. Van de drie donderdagen is Nynke twee keer mee geweest en ik een keer. Zo hadden we 's middags even wat tijd voor onszelf. Met de groentes die niet verkocht werden, moesten we de dagen erna afwisselende recepten bedenken. Dat betekende meestal veel courgette, komkommers, bietjes (lekkere salades!) en worteltjes eten.
Op de volgende marktdag waren de pruimen rijp. Samen met de boer heb ik die geplukt. De ladder waarop ik stond was niet stabiel, stond met een poot op de grond, de boom was erg flexibel, de hand waarmee ik de emmer vast hield moest ik ook gebruiken om mijzelf in de boom te houden en toen begon het ook nog stevig te waaien. Ik zwiepte aardig heen en weer in de top van de fruitboom. Nadat wij de heerlijke pruimen “met gevaar voor eigen leven” geplukt hadden (wij mannen kunnen zo lekker overdrijven tijdens de lunch) mochten de dames deze verkopen op de markt. Maar wel voor een hoge prijs, want ons leven is meer waard dan 2 euro per kilo!
Op een erg hete middag moesten we met een man of vijf alle schapen bij elkaar zien te krijgen in een klein afgezet stukje. Dit was erg zwaar, niet alleen voor ons. Een aantal van de schapen gingen naar een ander veld en een van de lammeren ging ons verlaten. Een paar dagen later was hij alweer terug in 100 stukjes: even een paar minuutjes opbakken en dan smullen maar!

Het was erg heet toen we op de boerderij waren: vaak 30-36 graden. Tussendoor was het nog een dag bewolkt. Het werd toen maar 24 graden. We vonden het best koud en ik heb zelfs met een vest aan rondgelopen.
De familie nam ons vaak mee naar een meertje even verderop. Daar konden we heerlijk afkoelen, zwemmen, met een balletje spelen en discussiëren. We voelden ons echt onderdeel van de familie. Op zondag wordt er niet gewerkt. Dan is het tijd voor een familie-uitje. Ze wilden ons graag meenemen naar een ander meer waar we zouden gaan picknicken. Ook hebben we een Pirates-game met de kano gespeeld met zo ongeveer 1 regel: niemand echt verzuipen. De mensen die voor hun rust naar het meer gekomen waren vonden dat niet zo leuk, in tegenstelling tot ons natuurlijk.
De week erna ben ik met de oudste zoon op een kano-trip op een rivier geweest. We moesten eerst een plek vinden waar we de kano in het water konden laten. Op de beoogde plek bleek de rivier 100 meter lager te liggen. Na een uur zoeken hadden we eindelijk een plekje gevonden. We parkeerden ons busje in de berm en zijn met kano en al een net geoogst graanveld overgestoken. Het was een leuke route, maar heel ver zijn we niet gekomen. Hij bleef maar praten. Als ik dan te veel peddelde, kon ik het moeilijk verstaan. Uiteindelijk werd het een gezellige dag.
Nynke heeft die dag een korte pottenbakkerscursus gehad en een mooie beker uit klei vervaardigd. En daarna gewandeld met de boerin.
De nationale feestdag, 14 juli, begon zoals vele andere dagen: onkruid wieden. Na de lunch zijn we met de familie richting Carcassonne gereden. Onderweg hebben we nog even gezwommen en gepicknickt alvorens we 2 kilometer buiten de stad de auto konden parkeren. Na een flinke wandeling hadden we een mooi plekje gevonden met uitzicht op de ommuurde oude stad. Overal zaten families te wachten tot de avond zou vallen. Plotseling brak het vuurwerk los en keken we een half uur lang ademloos naar een prachtige show. Vooral de finale was overweldigend. Ik heb al redelijk wat vuurwerkshows gezien, maar ik ben niet voor niets teruggekomen in Carcassonne. Toen we weer in de auto zaten, waren we na een uur pas 4 kilometer verder. Een deel daarvan heb ik naast de auto gelopen en heerlijk gestaard naar de vele sterren aan de donkere hemel. Gelukkig lag onze “baas” net zo laat in bed als wij (een uur of 2) en konden we de volgende dag een paar uur later beginnen.

Ons verblijf op de boerderij is een hele bijzondere ervaring geworden. Ondanks dat er weinig comfort is, heb ik me er wel erg gelukkig gevoeld. We hebben we gedaan, veel geleerd, veel gepraat, veel leuke spelletjes gespeeld, heerlijk vers bio gegeten en ons onderdeel van de familie gevoeld. Kortom een geweldige tijd die van mij wel langer had mogen duren!

De komende twee weken zijn we op een boerderij met een boomgaard. We zullen dus veel fruit gaan plukken (en stiekem proeven).

Au revoir, Nynke & Steven

P.S. Foto's staan weer op:
www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl