Hakuna Matata / Happy new year from Laos‏

Sinds ons laatste reisverslag op maandag 31 maart is er veel gebeurd. Die middag hebben we een stop gemaakt bij een opgedroogd zoutmeer. Het was een mooi gezicht. Helaas hebben we de grote Red Kangaroo's die hier wonen niet gezien. We zijn doorgereden en hebben gekookt en overnacht op een rest area langs de snelweg. Het was een mooie plek. Vanaf de snelweg liep er een rode dirtroad kronkelend tussen de bomen en struiken door. Ert stond al een camper. Uit hun directe zicht hebben we een mooi plekje met mooi uitzicht uitgekozen. Helaas bleken er ook hier enorm veel vliegen te zitten. We werden er helemaal gek van en hebben binnen in de auto (waar maar een tiental vliegen zaten) ons eten opgegeten.
De volgende ochtend zijn we vroeg verder gereden richting Flinders Ranges National Park. Onderweg hebben we groentes (vers en in blik) en ander etenswaar ingeslagen voor een aantal dagen kamperen in het NP. Het was nog een heel eind rijden, maar halvewege de middag waren we in het park. Na wat informatie ingeslagen te hebben, zijn we over een stoffige weg naar Sacred Canyon gereden. Na een korte wandeling in de hitte kwamen we aan bij een rotswand waarin Aboriginals figuren hadden gemaakt. Het moesten onder andere kagaroos voorstellen. Het was erg interessant om deze rockart te bewonderen. Jammer dat de vliegen ons zweet zo erg bewonderden.
Later zijn we over een erg hobbelige dirtroad naar een camping middenin het park gereden. Het was een mooie plek met uitzicht op de markante heuvelruggen. Helaas hebben we ook deze avond binnen in de auto gegeten.

Woensdag 2 april was Nynke jarig. Helaas geen verjaardagstaart en vuur was hier in het park uit den boze. Mijn cadeau was een etentje in een pub met kangaroo biefstuk op het menu. Helaas voor Nynke bleek dit later die dag onmogelijk. We hebben een kleine wandeling gemaakt langs de oude boerderijen (home steads) die hier in de 19de eeuw zijn gebouwd.

Later zijn we over de dirtroads door het park gereden. We bleven maar hobbelen ondanks dat we langzaam reden (20-27 km/h) met achter ons een enorme stofwolk. Op een gegeven moment werd de weg erg slecht. Het leek meer op een rivierbedding met overal grote rotsen en geulen, waardoor we soms erg schuin in de auto zaten. Ik kreeg het gevoel dat we een verkeerde afslag genomen hadden en op de doodlopende 4weeldrive track terecht waren gekomen. Gelukkig kwam er redelijk snel een tegenligger aan (4WD) die ons bevestigde dat we op de goede weg zaten. Toen we uiteindelijk weer op het asfalt reden (onze huurauto mag officieel helemaal niet op dirtroads rijden) zijn we naar Arkaroo Rock gereden. Hier was een wandeling met mooie uitzichten naar geschilderde rockart van Aboriginals. Het was erg warm en onderweg zagen we veel reptielen. De schilderingen beeldden het Aboriginal verhaal van de vorming van de Flinders Ranges heuvels uit. Kort gezegd werden 2 slangen de 2 heuvelruggen. Prachtig! Eindelijk een beetje historie, want tot nu toe waren we alleen "historische" plekken tegenkomen van 1840 en jonger. s Avonds hebben we nog een nachtje in het national park geslapen.

De volgende ochtend zijn we vroeg op weg gegaan. Doordat het 's nachts geregend had en nog steeds bewolkt druilerig en koel was, waren er nog veel kangaroos actief. Af en toe sprong er opeens een kangaroo de weg op, maar gelukkig hebben we er geen een geraakt. Helaas hebben die nacht 10 kangaroos het niet overleeft. Op een van de kadavers zat een hele grote roofvogel te eten. Toen wij aan kwamen rijden vloog hij met een spanwijdt van ruim 2 meter naar een boom iets verder van de weg waar zijn maatje al zat. Prachtig! Het plan was om weer terug naar Mount Remarkables NP te gaan. Nu vanuit het zuidoosten waar we op een picknickplaats van Aligator Gorge pannenkoeken hebben gebakken. Daarna hebben we een mooie wandeling gemaakt door de gorge waar we geen krokodillen zijn tegengekomen. Wel zijn we naar een 600 miljoen jaar oud zandstrand geweest. De rimpels in het zand waren fossielen geworden en door aardverschuivingen weer zichtbaar. Later die middag zijn we 70 km omgereden (dat is in Australia maar een klein stukje) naar de camping met douche waar we een week eerder ook al waren geweest.

Vrijdagochtend 4 april zijn we met versgebakken brood diezelfde 70 km weer teruggereden om aan de grote oversteek naar Sydney te beginnen. Vanaf de kust was het ruim 1550 km rijden. Netals de kilometers vlogen de uren voorbij. Na een aantal kleine plaatsjes (waar we steeds de benzinetank aanvulden) hebben we hele stukken gereden zonder iets tegen te komen. Af en toe was er plaatsnaam op de routekaart aangegeven, maar dat bleek alleen een benzinepomp of pub te zijn. In de loop van de middag reden we de grens tussen South Australia en New South Wales. Na een tijdje waren we in de mijnstad Broken Hill waar we verse groentes, druiven en soesjes voor Nynke haar verjaardag hebben ingeslagen. Inmiddels waren we al beter gewend aan onze auto en hebben we de soesjes in de geweldige koelkast gedaan. Als deze langer dan 2 uur aanstaat (op de dual battery) wordt het een vrieskist, zelfs als het buitn erg warm is. Als ik die backpackers dan met een koelbox met ijsblokjes zie sjouwen, ben ik blij dat onze yoghurt lekker koel blijft. Die avond hebben we op een rest area langs de snelweg naast een roadtrain overnacht.
Linksrijden is me met uitzondering van een missertje op de eerste dag in New Zealand goed afgegaan. Het is al erg normaal. Pas zag ik een kleinstukje van een Amerikaanse film waar men op de rechterhelft reed. Mijn eerste reactive was: Ze rijden aan de verkeerde kant!

Ook op zaterdag hebben we voornamelijk gereden. Het landschap werd steeds groener en groener. Het had hier duidelijk meer geregend. Echter zwaaiden de tegenliggers niet meer zoals iedereen dat in de Outback in South Australia nog wel deed. 's Middags kwamen we aan op een camping langs een riviertje in de buurt van Dubbo. Iets verop bleken Aboriginals stenenwerktuigen in de rotsen langs het water te hebben uitgeslepen. Het was interessant om de uitgeslepen vormen nog steeds te kunnen zien. Op de camping bleken een heleboel gepensioneerde Aussie te verblijven. Eigenlijk was dit toegestaan voor 1 nacht, maar sommige leken er een stuk langer te staan. In Australia worden dit soort kampeerders "Grey nomads" genoemd en als ze langzaam over de snelwegen rijden de "Grey plague".

Op de een na laatste dag van onze roadtrip reden we door prachtige groene heuvels die zouden overlopen in de Blue Mountains. We kwamen door leuke plaatsjes. Bathurst bijvoorbeeld. Daar hebben we een wandeling gemaakt door een parkje. Vervolgens zijn we via een prachtige lokaal weggetje richting een gebied gereden waar we een wandeling konden maken. Onderweg kwamen we langs een picknickplek langs een rivier genaamd "Flat Rock". Daar hebben we lunch gemaakt. De vlakke stenen in de rivier en het uitzicht waren zo mooi dat we besloten hier onze laatste nacht in de auto te kamperen.

De volgende dag hebben we onze bagage in onze backpacks gepropt en veel weggegooid (waaronder mijn prachtige reisbroek die ik in 2006 in Roma had gekocht). Voordat we via de senic route door de Blue Mountains (lees: Niet de tolweg, maar de slingerende gratis route met mooie uitzichten) terugreden naar Sydney, hebben we nog een wandeling gemaakt. Ook hebben we in een voorstad de auto laten wassen en gestofzuigd, want deze moesten we helemaal schoon inleveren. Hoe dichter we het centrum naderden, hoe drukker het natuurlijk werd. 's Ochtends hadden we nog het plan gehad om eerst onze bagage in het hostel in het centrum af te leveren om vervolgens de auto in te leveren en bepakt met een kleine lichte rugzak de bus terug naar het hostel te nemen. Naar mate de tijd verstreek en het verkeer niet echt opschoot, bleek dit geen haalbare optie. Een paar uur later zaten we dus met al onze bagage (5 tassen en een doos) in de bus. In het hostel hadden we voor 3 nachten een tweepersoonskamer (een stapelbed dat wel). Ook bleek er een gratis dinner te zijn. Het was heerlijk om na een aantal weken als vegetariers geleefd te hebben (maw vlees past hier niet in een backpackerbudget) een hamburger te eten. Er was veel te veel vlees. Maar gelukkig zijn er dan altijd nog een heel aantal backpackers die zorgen dat het niet wordt weggegooid maar bewaard voor de volgende dag (guilty!).

Dinsdagochtend 8 april hadden we stiekem met Marcel afgesproken. Mijn moeder dacht dat we nog in South Australia waren (dat was de laatste informatie die ik haar in mijn misleidende mail zonder leugens had gestuurd) en verrast toen niet Marcel maar ik voor de hotelkamerdeur stond. Na een big hug en thee zijn we naar de veerboten gelopen. Al wachtende op de ferry naar Manley hebben we naar Aboriginal muziek geluisterd. De dames hebben ook nog even meegedaan. Even later zaten we op de veerboot naar Manley. Dit is een soort van buitenwijk van Sydney aan de andere kant van de haven. We zijn naar het strand gelopen en hebben een tijdje in de branding staan praten. Na een lekkere lunch hebben we nog een stukje gewandeld voordat we de veerboot terug naar Sydney namen. De zon was al aan het zakken en met prachtig tegenlicht zagen we langzaam maar zeker de skyline van Sydney met de botanische tuin, het CBD, the Opera House en Sydney Harbour Brigde verschijnen. Prachtig! Vervolgens hebben we een wandeling door de botanische tuin gemaakt. Toen het donker was zijn we op zoek gegaan naar een Italiaans restaurant. Daar hebben we erg lekker gegeten als afsluiting van deze verrassingsdag.

Mam & Marcel vertrokken de volgende ochtend naar The Blue Mountains en wij bleven nog 1 nachtje in Sydney voor ......... The Lion King musical! Overdag hebben we onze bagage ingepakt (en veel weggedaan; snik snik ik mis mijn blauwe mueslibakje uit New Zealand) en nog wat inkopen gedaan. Het Capitol Theater was om de hoek bij ons hostel en erg mooi van binnen. Bijna 9 jaar geleden heb ik de musical al in Scheveningen gezien (weet je nog Joyce?), maar het blijft een prachtige performance en afsluiting van onze reis door Australia.

De volgende ochtend zijn we vroeg met een busje naar het vliegveld gebracht. Ongeveer een week voordat we in Sydney aankwamen hadden we besloten daar heen te gaan en een last-minute ticket naar Kuala Lumpur te boeken. We zaten weer achterin het vliegtuig op 2 "prive-stoelen". We hebben nog even de Outback vanuit de lucht kunnen zien. Onze trip door Oceanie zat er nu echt op. Maar we komen terug!

Tijdens de vlucht naar Kuala Lumpur hadden we 8 uur lang vrijwel constant turbulentie. Niet altijd heel erg, maar genoeg om ons miselijk te maken. We waren blij toe dat we geland waren. In de wachtrij voor een visum hebben we een tijd gesproken met een Aussie familie waardoor de wachttijd snel voorbij ging. Nog 1 keer moesten we van de locals aanhoren waar we allemaal wel niet heen hadden MOETEN gaan. Dat we niet in de staat Queensland zijn geweest snapt niemand, want daar gaan alle reizigers heen (Juist, en mede daarom wij niet). IK had constant het gevoel dat ik mijn reisroute moest verdedigen. En juist in het jaar dat je alles echt helemaal zelf mag weten, is dat best vervelend. Maar daar zijn we gelukkig vanaf.

Omdat we al eens in Kuala Lumpur geweest waren wisten we precies wat we moesten doen: eerst eten op het vliegveld, vervolgens ruim 1 uur in de bus naar China Town, 5 minuutjes lopen naar ons geboekte hotel, even uitblazen in onze kamer, eten in het restaurantje met de lekkerste saus en dan naar bed.

We hadden een lang weekend in Maleisie en zijn zaterdagochtend naar het busstation gelopen (5 minuutjes) en zijn vervolgens naar Tanah Rata midden in de Cameron Highlands gegaan. Even lekker de drukke warme stad uit. Daar in de bergen was het lekker koel. Toen we de bus uitstapten kwam de regen met bakken uit de regen. Gelukkig stond er iemand van een guesthouse die ons daar met zijn busje naar toe heeft gebracht. De rest van de dag hebben we op bed gelezen en gerelaxt.

De volgende dag hebben we iets gedaan wat we bijna nooit doen: een georganiseerde tour. We hadden maar 1 dag hier, dus dit was de beste oplossing om alles te kunnen zien. In een jeep reden we naar een regenwoud waar we 3 uur hebben gewandeld. Het was heerlijk om weer zoveel groen om ons heen te hebben. Een gids had ook handig geweest, maar die zijn we onderweg kwijtgeraakt. Deze liep achteraan met 2 VIP gasten uit KL en de andere liep vooraan stug door, maar doordat een deel van de groep voor ons steeds stopte voor foto's hebben we hem ook niet meer gezien. Soms was het lastig om het goede pad te kiezen en moesten we letterlijk spoorzoeken. Gelukkig hebben we het hoogtepunt van de wandeling wel gevonden: de grootste bloem ter wereld. Wow!

Na de wandeling kregen we een demonstratie hoe mwn vroeger en nog steeds met "blow pipes" jaagt. Na de lunch in een Indiaas restaurant zijn we door de theeplantages naar een theefabriek gereden. Daar kregen we een korte rondleiding en een film te zien. Het kwam weer met bakken uit de hemel, dus het was mooi dat we binnen waren. Vervolgens zijn we nog naar een Butterfly-farm (een soort van dierentuin met lokale reptielen) en een aarbeiplantage. Het was een vermoeiende maar leuke dag.

De volgende dag hebben we het eerst rustig aan gedaan en na de lunch een bus terug naar Kuala Lumpur genomen. Op de snelweg net buiten KL stopte de bus opeens en maakte van de linker rijstrook een vluchtstrook. Na een minuut of 10 ging de chauffeur buiten bij de motor kijken. De versnellingen bleken het niet helemal te doen. We zijn met een slakkengangetje van 20 km/h verder gereden. Het laatste stuk naar het station moesten we lopen. Na een heerlijke maaltijd in hetzelfde restaurant in China Town hebben we de bus naar het vliegveld genomen. Daar hadden we een hotel geboekt waar we rond elf uur aankwamen. Snel even douchen en gaan slapen, want om 5 uur zou de wekker alweer gaan om het vliegtuig naar Vientiane (de hoofdstad van Laos) te halen.

Het was 10 minuutjes lopen naar de incheckbalies van AirAsia. Helaas was het hier in KL niet zo goed geregeld. We mochten eerst niet door de controles heen naar de incheckbalies. We moesten naar de self incheck computer. Daar konden we niet inckecken met ons paspoort als electronisch ticket (zoals dat tegenwoordig heel gebruikelijk is). Toen mochten we toch naar de bemande balies toe. Gelukkig ging dat best vlot. Helaas stond nergens aangegeven hoe laat we moesten boarden. Het is dat ik aan het personeel vroeg of we al door de security mochten, anders hadden we gewoon het vliegtuig gemist. Dat zalvast wel eens gebeurd zijn, want er is totaal geen informatie. Echt waardeloos.

De vlucht naar Vientiane ging goed en ook een visa kregen we erg snel (Nynke hoefde niet eens de vereiste pasfoto bij te voegen en op mijn pasfoto stond een stempel van de ambassade van Myanmar). Gelukkig hadden we om 11 uur een hotel gevonden en onze baggage droog binnen. Er hingen geen donkere wolken boven ons, maar vandaag was het hoogtepunt: het Nieuwe jaar volgens de Lao-kalender. Toen ik rond het middaguur in een restaurantje zat te lunchen begonhet feest los te breken. Overal langs de kant van de weg zetten men boxen buiten met daarnaast zwembaden of grote tonnen vol met water. Door de straten redden pickups met hetzelfde materiaal achterop. In plaatst van vuurwerk werd het een groot watergevecht. Toen ik dit aan Nynke ging vertellen kwam ik helemaal doorweekt aan in het hotel. Samen zijn we gaan kijken en hebben iets te eten besteld in een restaurantje. Een aantal andere gasten gooiden emmers water leeg over voetgangers, motorrijders en mensen achterop de pickups. Het zag er een beetje kinderachtig uit; mannen van rond de 40 die een watergevecht houden. Nadat we het eten op hadden, stond ikmet een emmertje naast diezelfde mensen. Tijdens dit soort dagen moet je of binnen blijven of volop meedoen! Ook Nynke is mee gaan doen. Het leukste vond ik om een volle tuktuk die net voorbij was van achteren een lading water cadeau te doen. Na een aantal uur was het wel genoeg en hebben we na een douche droge kleren aangedaan.

De volgende ochtend was het erg rustig op straat en heb ik rondgekeken naar (boeken)winkels die wellicht weer open zouden zijn. Helaas, alles was nogsteeds dicht. Ook een massage zat er nog niet in. Vanaf het middaguur begon het weer drukker en natter op straat te worden. Het water was nog lang niet op. Dit keer hebben we niet echt meegedaan. We probeerden droog te blijven. Dat kan ik met woorden omschrijven: Mission impossible.

Ook de woensdagochtend waren de meeste winkels nog gesloten. Maar ze zouden toch niet 3 dagen lang watergevechten houden? Dat zou toch gaan vervelen? Nee hoor, het was een identieke dag als de ervoor. Na de lunch zagen we een groepje jongeren erg uitbundig feesten. Het lag niet alleen aan de alcohol dat sommige jongens erg “flexibel en uitbundig” dansten. Een aantal van hen waren zeker weten homo. Ze lagen als turners op de grond,maakten sexy dansbewegingen in korte broekjes, hielden auto’s aan, dansten op de motorkap en maakten daarna deze schoon met water. Dit hadden we vorig jaar na 2,5 maand Laos niet kunnen bedenken dat men hier zo enorm los kan gaan. Misschien komt dit wel doordat het de overige 362 dagen per jaar total niet geaccepteerd is om je zo te gedragen. Blijkbaar stonden we te lang te kijken, want op een gegeven moment kwamen ze ons halen om mee te feesten. Dat hebben we even gedaan en zijn daarna weer naar het hotel gegaan.
In het hotel was ook een aparte situatie ontstaan. De receptionist had geen zin om te werken en was ergens op een party. Wij konden dus achter de balie internetten. Af en toe kwam er een nieuwe gast die uiteraard aan mij vroeg of er een kamer vrij was. Ik zei dat de receptionist aan het feesten was en de nacht ervoor pas om 4.30 uur terug kwam. Natuurlijk hadden ze geen zin om daarop te wachten. Er was ook nog een Europeaan die misbruik maakte van de situatie door even naar huis te bellen.

Vandaag zijn we met de bus naar Vang Vieng gegaan.Normaal gaan we naar het busstation en regelen we alles zelf. Maar door het nieuwjaarfeest redden alle bussen nog onregelmatig (of niet). Het leek ons dus handig om bij een bookingoffice een ticket voor een minivan te boeken. Helaas loopt dat elke keer op een teleurstelling uit. De rit in de minivan duurde minuten waarna we bij een toeristenbus werden gedropt. Op het tijdstip dat we op de bestemming moesten zijn, waren we pas halverwege. We hadden gelukkig genoeg tijd om een leuk hotel te vinden en hebben heerlijk gegeten.

We hebben het erg naar ons zin en blijven nog ruim 3 maanden in Azie voordat we terug naar Nederland komen.

Er staan meer foto's van Australia, Maleisie en Laos online op:
www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl

Sabaidi, Nynke & Steven


P.S. Doordat we veel gereisd hebben de afgelopen tijd is het een lang reisverslag geworden. Excuses dat jullie lang niets van ons gehoord hebben. Maar 1 lang reisverslag lezen is makkelijker dan 11 op een regenachtige zondagmiddag! ;) ;)